رمان عشقم را باور کن ۲

یاسمین:‏
به ساعتم نگاهی انداختم. پنج بود. ‏
ـ وای مهتاب! ساعت دو نیمه! لطفاً یه کم تندتر برو!‏
ـ چشــــــم خانومی! ببینم خبریه؟
ـ چی؟!‏
هانیه خندید و گفت:‏
ـ منظورش بهراده. ‏
مهتاب از آیینه بهم نگاه کرد و چشمکی زد. فرشته هم تنه‌ای بهم زد و با خنده گفت:‏
ـ هـــــــــــــی! خانوم سکوت کرده! سکوتم که علامته رضاااااست.‏
ـ شایدم علامت عشق به بهراده.‏
همه زدن زیر خنده.‏
ـ ولی خدا وکیلی خیلی پسر با جذبه‌ایه. خوش‌تیپ بودنشم که به کنار، فقط تنها ایرادش ‏اینه که به این رفیق هپلی ما نمی‌خوره!‏
از پشت، تو سر مهتاب زدم و با خنده گفتم:‏
ـ خفه شوووووووو!‏
هانیه رو به من کرد و گفت:‏
ـ یاسی! خدا وکیلی عاشقش شدی؟ ‏
نفسم رو بیرون دادم و پرسیدم:‏
ـ مهتاب! کی می‌رسیم؟
مهتاب گفت:‏
ـ بحث رو عوض نکن خانومی! راستش رو بگو.‏
ـ معلومه دیگه! وقتی حرفی نمی‌زنه یعنی خبریه.‏
ـ نه بابا! چرا چرت و پرت می‌گین؟ هیچ خبری نیست.‏
فرشته لبخندی زد و گفت:‏
ـ مطمئنی؟!‏
نمی‌دونستم چه جوابی باید بهش بدم. من واقعاً مطمئن بودم؟ هانیه خندید و چشمکی بهم ‏زد. مهتاب همونطور که یه دستی رانندگی می‌کرد، یه دستش رو به سمت من آورد و محکم ‏لپم رو کشید.‏
دستم رو روی صورتم گذاشتم و گفتم:‏
ـ بدددددد! دردم گرفت!‏
ـ عیب نداره! آقا بهراد بوست می‌کنه، خوب می‌شه. ‏
باز ماشین با خنده‌مون رفت رو هوا.‏
ـ عههههه! عجب آدم عوضی‌ای هستی توها مهتاب! بس کن دیگه!‏
ـ چشم عروس خانوم! بفرمایید پایین!‏
از ماشین پیاده شدم و گفتم:‏
ـ خیلی خوش گذشت بچه‌ها.‏
ـ به ما هم همینطور.‏
ـ فداتون! فعلاً بابای!‏
ـ بابااااای عروس خانوم!‏
خندیدم و دستی براشون تکون دادم. همونطور که ازشون دور می‌شدم بیشتر حرف‌هاشون ‏تو ذهنم می‌اومد. من؟ عشق؟...‏
کلید رو توی قفل انداختم و وارد خونه شدم. به آسمون نگاه کردم. حتماً یاسمینا تا الان ‏رسیده و مستقر هم شده. هوا ابری بود و بارون نم‌نم می‌بارید. روی نمیکت نشستم و سرم رو ‏به پشتش تکیه دادم. خبری از خورشید نبود. چشم‏‌‏هام رو بستم و با تموم وجود بارون رو ‏بوییدم. اما انگار عطر دیگه‌ای با بوی بارون آمیخته شده بود. چشم‏‌‏هام رو باز کردم.‏
ـ سلام!‏
صدای بهراد بود.اولش جا خوردم، اما سریع خودم رو پیدا کردم و جواب سلامش رو دادم. ‏
ـ س... سلام!‏
ـ خوبی؟
ـ تو یه روز بارونی مگه می‌شه حال آدم بد باشه؟
به آسمون نگاه کرد و دستش رو دراز کرد تا قطرات بارون رو حس کنه.‏
ـ آره! حق با توئه!‏
نگاهی بهم انداخت و بعد از جیبش پاکتی درآورد. چند دقیقه فقط چشمش رو پاکت بود. ‏انگار داشت به چیزی فکر می‌کرد. دستی روی صورتش کشید و پاکت رو توی جیبش ‏گذاشت. روی نیمکت با فاصله کنارم نشست و نفس عمیقی کشید.‏
ـ هِیـــــــــــی روزگار!‏
با تعجب پرسیدم:‏
ـ چیزی شده؟!‏
سری به دو طرف تکون داد و نفس عمیقی کشید.‏
ـ تا حالا شده بین یه دو راهی باشی؟
ـ آره! خیلی زیاد!‏
ـ مثلاً؟
ـ مثلاً سر انتخاب رشته.‏
خندید. ‏
ـ خنده داره؟!‏
ـ آره! خیلی!‏
ـ کجاش اونوقت؟!‏
ـ کاش دو راهی منم مثل دو راهی تو بود.‏
ـ یعنی اینقدر پیچیده است؟!‏
ـ شاید یه چیزی فراتر از پیچیده. ‏
ـ می‌تونم بپرسم چیه؟
ـ نه متاسفأنه!‏
ـ باشه!‏
ـ ناراحت که نشدی؟
از جام بلند شدم و گفتم:‏
ـ ناراحت؟! هه!‏
ـ این «هه» یعنی چی اونوقت؟
ـ یعنی اینکه من هیچوقت سر چیزای به این پیش پا افتادگی خودم رو ناراحت نمی‌کنم.‏
ـ خب حالا چرا دعوا داری؟!‏
لبخندی زدم و گفتم:‏
ـ من سر چیزای پیش پا افتاده دعوا هم نمی‌کنم. ‏
و رفتم سمت خونه.‏
ـ سلام گوهربانو!‏
ـ سلام یاسمین جان! چقد دیر اومدی!‏
نگاهی به ساعت کردم و گفتم:‏
ـ پنج و نیمه! ‏
ـ مهم نیست! خوش گذشت؟
ـ ممنون.‏
این رو گفتم و به سمت اتاقم رفتم.‏
سه هفته بعد
جلوی آیینه ایستاده بودم و و یقه‌ام رو درست می‌کردم. دیگه از خونه موندن و بیکاری ‏خسته شده بودم. تصمیم گرفته بودم که برم سراغ یه کاری که مشغول باشم. شاید اگر به حرف ‏معلم دبیرستان‌مون گوش داده بودم، الان مدرک ریاضیم رو قاب نمی‌کردم بزنم رو دیوار. اون ‏می‌گفت بازار کار این رشته زیاد خوب نیست. اما بالاخره بچه بودم و خودسر. حداقلش ‏می‌تونم امیدوار باشم به بهونه لیسانس، یه کار آبرومند بهم بدن. نگاهی به ساعت انداختم. ‏هشت و نیم بود. مامان روی کاناپه دراز کشیده بود و خوابش برده بود. طفلک اونقدر زحمت ‏می‌کشه، برای هیچی! ولی مهم نیست... خودم حقش رو می‌گیرم. یاسمین مشغول خوردن ‏صبحانه بود. رو بهش کردم و آروم گفتم:‏
ـ سلام! صبح بخیر!‏
یه قلپ از چاییش خورد و گفت:‏
ـ سلام! صبح تو هم بخیر!‏
سرم رو به نشانه تشکر تکون دادم و از خونه بیرون رفتم. خوشبختانه دکه روزنامه‌فروشی ‏همون نزدیکی بود و لازم نبود زیاد راه برم. همینجور که می‌رفتم، یهو یکی زد به شونه‌ام. ‏برگشتم.‏
ـ علیک سلام بی‌معرفت!‏
سامان بود.‏
ـ سلام! تو اینجا چی کار می‌کنی این وقت صبح؟!‏
ـ مثل اینکه اصلاً حواست نیستا! اینجا پاتوق منه! ‏
ـ آهان! بله! ‏
ـ کجا می‌رفتی حالا خوش‌تیپ؟
ـ دکه با اجازتون! ‏
ـ عه! مجله‌خون شدی؟!‏
ـ نه! روزنامه آگهی برای کار می‏‌‏خوام. ‏
ـ آهان! پس می‏‌‏خوای کار کنی! ‏
ـ با اجازه!‏
ـ اجازه مام دست شماست... راستی! تو این دو سه هفته کجا بودی؟
ـ کار داشتم، نشد بیام پیشت.‏
ـ اون قضیه چی شد؟ نامه رو بهش دادی؟
ـ راستش... نه!‏
ـ چی؟! ندادی؟!‏
ـ نه!‏
ـ آخه چرا؟! ‏
ـ با دختره حرفم شده بود، مدتیه باهام سر سنگینه، حالا من برم نامه عاشقانه پرت کنم ‏جلوش؟
با کف دست رو پیشونیش کوبید و گفت:‏
ـ عه عه عه!... نگاه کنا! سه هفته‌س یه نامه رو نتونسته بده دست یه دختر! ‏
ـ تو ذاتاً کری یا خودت رو زدی به کری؟ می‌گم یاسمین چند روزه باهام سر سنگینه.‏
ـ خب تو غرورت برات مهم‌تره یا کارت؟
حسابی ریخته بودم به هم. دیگه حوصله جواب دادن به سؤال‌هاش رو نداشتم. بخاطر همین ‏گفتم:‏
ـ ببین! من الان کار دارم... بذار برا یه وقت دیگه.‏
ـ بهراد! امروز برو و نامه رو بده به دختره! نقشه خودت عقب میفته خب پسر!‏
ـ چی بگم؟...‏
ـ بهراد! همین امروز اخلاقت رو با دختره نرم کن و نامه رو بذار جلوش. به پولت فکر کن!‏
ـ باشه! حالا بذار برم.‏
ـ برو! ولی یادت نره چه قولی دادی! نشون بده مرد عملی!‏
ـ باشه! فعلاً! ‏
ـ خداحافظ!‏
انگار سامان به شکل یه شیطان دراومد بود و هر کلمه‌اش بیشتر فکر و ذهنم رو به هم ‏می‌ریخت. با این حال من همیشه خودم رو مقصر می‌دونم؛ تا آخر عمر...‏
ـ بهراد! چقدر می‏‌‏خوابی؟! پاشو پسر! مگه قرار نیست امروز بری سر کار؟
ـ مامان اذیت نکن! کار از فردا شروع می‌شه.‏
ـ پاشو ببینم! ساعت دهه. زشته برا تو تا الان بخوابی.‏
با کلافگی ملافه رو از روم کنار زدم و بلند شدم. ‏
ـ اگه گذاشتی یه روز بخوابیم! ‏
مامان همونطور که گلدون رو دستمال می‌کشید، گفت:‏
ـ پاشو ببینم! پسره تنبل!‏
تو همون خواب و بیداری به سرم زد مامان رو یه محک بزنم ببینم نظرش راجع به ‏اوضاعش چیه. تغییری کرده یا نه.‏
ـ مامان! یه چیزی بگم، بهت برنمی‌خوره؟
ـ تو بگو ببینم بهم برمی‌خوره یا نه.‏
ـ تا کی می‏‌‏خوای اینجا بدون دستمزد کار کنی؟
مامان دست از کارش کشید و با جدیت به من نگاه کرد. ‏
ـ چطور؟!‏
ـ خب حرص می‌خورم وقتی می‏‌‏بینم باید اینقدر جون بکنی و هیچ حقی هم بهت ندن!‏
نگاه سنگینی بهم کرد و گفت:‏
ـ یاسمین و یاسمینا دخترای منن. مادرشون قبل مرگش اونا رو به من سپرده، اونوقت من ‏چه پولی باید ازشون بگیرم؟!‏
ـ چه ربطی داره؟! بذار یه چیز رو رک و پوست کنده بهت بگم! من دوست ندارم سربار ‏کسی باشم.‏
ـ سربار؟! اینجا خونه ما هم هست. سربار چیه؟!‏
ـ به هرحال دیگه! ‏
بلند شدم تا برم و دست و صورتم رو بشورم. همونطور که از اتاق بیرون می‌رفتم، صدای ‏مامان اومد که گفت:‏
ـ صبحانه‌ات رو میزه. بخور، ظرف‌ها رو بذار تو آشپزخونه!‏
ـ باشه! ‏
دست و صورتم رو که شستم، رفتم تو حیاط برای ورزش. اون حیاط اونقدر بزرگ و ‏باصفا بود که آدم حیفش می‌اومد مدام تو خونه بشینه. درست مثل یه پارک بود. همونطور که ‏می‌دویدم، یاسمین رو دیدم که مشغول چیدن میوه درخت‌هاست. وقت مناسبی بود. به سمتش ‏رفتم.‏
ـ سلام! صبح بخیر!‏
ـ سلام! صبح تو هم بخیر!‏
ـ خوبی؟
ـ ممنون. ‏
ـ می‌گم... راحت شدی از مدرسه‌ها!‏
با خنده گفت:‏
ـ آره! اما باید فقط رو درس‌های کنکورم متمرکز شم.‏
ـ خوبه.‏
همونطور که یه سیب از درخت می‌کند، سبد رو به سمت من گرفت و گفت:‏
ـ بردار! خیلی خوش طعمه!‏
یه سیب برداشتم و تشکر کردم. ‏
ـ می‌گم... خواهرت کی برمی‌گرده؟
ـ خدا بخواد پنج ماه دیگه.‏
ـ ایشالا!‏
پاکت رو از جیبم درآوردم و توی سبدش گذاشتم. با تعجب نگاهی بهم کرد و پرسید:‏
ـ این چیه؟
ـ بخونش! متوجه می‌شی...‏
همون موقع صدای مامان اومد که یاسمین رو صدا می‌کرد. ‏
ـ یاسمین! زود بیا! یاسمینا زنگ زده.‏
با خوشحالی سبد رو زمین گذاشت تا بره. اما قبل رفتن با تردید نامه رو برداشت و رفت. از ‏خودم بدم می‌اومد. اون دختر موقع خوندن نامه چه احساسی پیدا می‌کنه. حتی روحش هم خبر ‏نداره که اینا همش یه مشت نقشه‌ست. کلافه بودم. آرزو می‌کردم این بازی مسخره زودتر تموم ‏شه. به درخت تکیه دادم و به آسمون چشم دوختم. این استرس... این اضطراب... آخر این ‏بازی چی می‌شه؟ و دوباره هزاران سؤال که تمام افکارم رو به هم می‌ریخت.‏
یاسمین:‏
با خوشحالی به سمت تلفن رفتم.‏
ـ الو! یاسمینا! ‏
ـ سلام خواهرییییی! چطوری؟
ـ دیوونه! دو سه روزه کجایی، خبری ازت نیست؟ ‏
ـ ببخش! سرم بدجور شلوغه! نشد زنگ بزنم.‏
ـ چه خبرا؟ اوضاع خوبه؟
ـ خوب خوب... تو چطور؟ درس‌هات رو که می‌خونی.‏
ـ بعله! مگه می‌شه نخونم؟
ـ آفرین دختر!‏
ـ راستی یاسمینا! ماه دیگه تولدمه. دوست داشتم باشی.‏
ـ جدی می‌گی؟! پاک یادم رفته بود.‏
ـ دست شما درد نکنه!‏
ـ ههههه! عوضش یه کادوی توپ برات می‌گیرم و هروقت اومدم، تقدیم می‌کنم.‏
ـ تو فعلاً خودت بیا، کادوت پیشکش.‏
ـ چشــــم!‏
ـ بی بلا!‏
ـ خب خواهری کاری نداری؟ من باید برم.‏
ـ نه! مواظب خودت باش! ‏
ـ تو هم همینطور. فعلاً خداحافظت! ‏
ـ خداحافظ!‏
گوشی رو گذاشتم. گوهربانو رو به من کرد و گفت:‏
ـ دیدی بالاخره یاسمینا هم زنگ زد. بیخودی نگران بودی.‏
ـ اوهوم!‏
ـ چیزی نمی‌خوری برات بیارم؟
ـ نه! ممنون! شما یه کم استراحت کن! سرما هم خوردی، برات خوب نیست زیاد کار ‏کردن. کاری داشتی صدام کن بیام.‏
ـ اتفاقاً من کار کردن برام بهتره. دیگه عادت کردم، هر چی سرم مشغول‌تر باشه، حالم ‏بهتره. تو برو! کار داشتم بهت می‌گم.‏
چشمی گفتم و به سمت اتاقم رفتم. پاکت هنوز توی دستم بود. در اتاق رو بستم و نامه رو ‏باز کردم.‏
‏«سلام!‏
امیدوارم که وقتی این نامه رو می‌خونی، حالت خوب باشه. می‏‌‏خوام این رو بدونی که من ‏به هیچ عنوان پسری نیستم که با دخترها نامه رد و بدل کنم. این نامه رو هم فقط به یه دلیل به ‏تو دادم. برای اینکه بتونم احساسم رو بهت بگم. می‌دونی! یه سری حرف‌ها بدجوری تو دلم ‏مونده. پس مجبورم بهت بگم و خودم رو خلاص کنم.‏
ببین یاسمین! ‏
یه جورایی تو با همه دخترهایی که اطرافم هستن، فرق داری. می‏‌‏خوام بدونی که خیلی ‏دوستت دارم. خیلی... نمی‏‌‏دونم احساس تو نسبت به من چیه، اما هرچی که هست امیدوارم ‏عشق‌مون دو طرفه باشه.‏
بسوزد خانه لیلی و مجنون ‏
که رسم عاشقی در عالم انداخت
اگر لیلی به مجنون داده می‌شد
دل هیچ عاشقی رسوا نمی‌شد
بهراد»‏
با ناباوری متن نامه رو یه بار دیگه خوندم. به سمت پنجره رفتم و نگاهش کردم. به درخت ‏تکیه داده بود و به آسمون نگاه می‌کرد. حرف‌های فرشته و مهتاب تو سرم می‌پیچید. «تو هم ‏عاشقشی!... تو هم عاشقشی!... تو هم عاشقشی!...» آیا واقعاً حس من و بهراد دو طرفه بود؟ هیچ ‏جوابی جز «آره» به ذهنم نمی‌رسید. تو این چند ماهی که افکارم درگیر بود، تو این مدتی که ‏حس می‌کردم یه احساس عجیب و مبهم دارم.، اون حس مبهم، عشق بود. عشقی که برای ‏اولین بار به سراغم اومده بود و حالا فهمیدم که دو طرفه بود. می‌گن وقتی آدم عاشق می‌شه، ‏اولش خودش نمی‌دونه تو درونش چه خبره. همش حس می‌کنه با دیدن یه نفر دلش می‌ریزه. ‏حس می‌کنه با دیدن یه نفر، تو قلبش غوغا به پا می‌شه. اون نامه، مُهری برای تأیید احساس من ‏بود؛ احساسی که چند ماه تو وجودم بود و به روی خودم نمی‌آوردم؛ حس آتشین و مقدسی به ‏نام «عشق».‏
دو ماه از اون روزی که از احساس بهراد با خبر شده بودم گذشته بود. می‌گفت که اگه قبول ‏کنم و بفهمه که منم بهش علاقه دارم، پا پیش می‌ذاره برای خواستگاری. نمی‏‌‏دونم آخرشم ‏فهمید یا نه، اما مگه نمی‌گن دل به دل راه داره؟ پس اگه راه داره، اونم باید بفهمه که من چقدر ‏دوستش دارم. سردرگم بودم. هنوز نه به گوهربانو گفته بودم، نه به یاسمینا. از روی تخت بلند ‏شدم و به سمت تقویم روی دیوار رفتم. بیستم شهریور بود. یعنی روز تولدم. خیلی خوشحال ‏بودم. اما بهتر بود که نه گوهربانو بفهمه و نه بهراد. دوست نداشتم مجبور شن کادو تهیه کنن. ‏توی همین افکار بودم که گوشیم زنگ خورد. مهتاب بود.‏
ـ الو! جانم؟ ‏
ـ سلام یاسمین خانوم! چطوری؟
ـ سلام عزیزم! قربونت! توپ توپ!‏
ـ خدا رو شکر!‏
ـ چه خبرا؟
ـ سلامتیت. ‏
ـ سلامت باشی.‏
ـ راستی!... تولدت مبارک خوشگل خانووووووووم! ‏
ـ مرسی گلم! اتفاقاً می‌خواستم بهتون زنگ بزنم، دعوت‌تون کنم.‏
ـ جداً؟! خب حالا کجا؟
ـ یه رستوران خوب پیدا می‌کنم، می‌ریم اونجا.‏
ـ آهان! که اینطور!‏
ـ آره! حالا ساعتش رو برات می‌فرستم که به بچه‌ها خبر بدی.‏
ـ رو چشمم!‏
ـ چشمت بی‌بلا! ‏
ـ فعلاً کار نداری آجی؟
ـ نه! قربونت! خداحافظ!‏
ـ خداحافظت!‏
تلفن رو قطع کردم و از اتاق بیرون رفتم. بهراد نبود. گوهربانو می‌گفت تو یه نشریه کار ‏پیدا کرده. گوهربانو داشت به گل‌ها آب می‌داد.‏
ـ سلام! صبح بخیر!‏
ـ سلام دخترم! صبحت بخیر!‏
ـ ممنون!‏
ـ صبحانه می‌خوری دیگه؟
ـ بعله که می‌خورم. ‏
ـ تو آشپزخونه‌ست. چایی هم رو سماوره. بریز، بخور! ‏
ـ چشــــم!‏
بعد از خوردن صبحانه از خونه زدم بیرون تا یه رستوران خوب پیدا کنم. ‏

بهراد:‏
یه ماهی بود که تو یه نشریه کار پیدا کرده بودم. چون از شعر و ادبیات یه چیزایی سر ‏درمی‌آوردم مسئول ویرایش شدم. همه چیز به خوبی پیش می‌رفت الا یه چیز... رابطه من و ‏سامان که هر دفعه من رو از خودم دورتر و دورتر می‌کرد. حس می‌کردم طلسم شدم. صدای ‏زنگ تلفن دوباره تمرکزم رو به هم زد. با عصبانیت جواب دادم. صدای سامان حالم رو به هم ‏ریخت.‏
ـ الو! سلام بهراد!‏
ـ سلام و مرض! مگه من به تو نگفتم تا عصر به من زنگ نزن، من سر کارم؟
ـ خب حالا شلوغش نکن! پاشو بیا دم خونه‌تون یه کار مهم باهات دارم. ‏
ـ عمراً! الان فعلاً درگیرم.‏
ـ بهراد! قضیه خیلی مهمه! نیای ضرر می‌کنی!‏
ـ چی هست حالا؟
ـ تو بیا! ‏
ـ کجا؟
ـ سرکوچه‌تون وایسادم.‏
ـ باشه! فعلاً!‏
ـ زود بیایا! می‏‌‏بینمت! ‏
با کلافگی گوشی رو قطع کردم و توی جیبم گذاشتم. از دفترم بیرون رفتم. ‏
ـ خانوم سلمانی! من باید یه جا برم کار دارم، نیم ساعته برمی‌گردم. شما فقط حواست به ‏دفتر من باشه. ممنون می‌شم.‏
ـ باشه! خیال‌تون راحت.‏
ـ تشکر! فعلاً خداحافظ!‏
ـ خداحافظ!‏
از نشریه بیرون زدم و با یه ماشین خودم رو به خونه رسوندم. سامان سر کوچه ایستاده بود.‏
ـ سلام!‏
ـ بَه! سلام! فکر نمی‌کردم اینقد زود برسی! ‏
ـ آره! زودم باید برم، کارت رو بگو.‏
ـ امروز تولد دختره‌ست.‏
ـ دختره اسم داره!‏
ـ خب بابا! امروز تولد یاسمینه.‏
بعد با لحن کنایه‌آمیزی ادامه داد: ‏
ـ معشوقــــــــت.‏
با جدیت نگاهش کردم و گفتم:‏
ـ همش همین بود؟
ـ نه!‏
ـ می‌شنوم.‏
ـ حدوداً یه ساعت پیش از خونه زد بیرون، دنبالش رفتم، فهمیدم که...‏
ـ تو چه غلطی کردی؟! یاسمین رو تعقیب کردی؟!!!‏
ـ ساکت بابا! رگ غیرتش باز گل کرد! بذار حرفم رو بزنم... فهمیدم که می‌خواد چند تا از ‏دوستاش رو دعوت کنه رستوران. ‏
ـ خب الان این چه دخلی به من داره؟!‏
ـ دخلش اینه که تو اول می‌ری با مامانت حرف می‌زنی، بهش می‌گی که یاسمین رو ‏دوست داری و ازین حرف‏‌‏ها، بعدم یه کادو می‌گیری و می‌ری رستوران که بهش بدی.‏
ـ تو دیوونه شدی؟ سامان اون دختر داغون می‌شه!‏
یهو صدای سامان رفت بالا:‏
ـ بهراد! تو نفهمی یا خودت رو زدی به نفهمی؟ نقشه‌مون داره عالی پیش می‌ره! خرابش ‏نکن!‏
من واقعاً طلسم شده بودم. می‌خواستم، اما نمی‏‌‏تونستم در برابر خواسته‌هاش نه بگم و بزنم ‏زیر همه چیز و این بدترین حالت ممکن بود.‏
بعد از صحبت با سامان به نشریه برگشتم، اما با افکار مغشوش. ساعت چهار و نیم راه افتادم ‏به سمت خونه تا با مامان راجع به یاسمین حرف بزنم. وارد خونه که شدم، مامان دراز کشیده ‏بود. به ناچار روبروش، منتظر نشستم تا بیدار شه. نمی‌دونستم دارم چی کار می‌کنم. اونقدر ‏سامان در گوشم خونده بود که حتی حرف‌های خودم هم رو خودم اثر نداشت. چه برسه به ‏حرف‌های بقیه. یاسمین خونه نبود. سامان گفت که با دوستاش می‌رن یه رستوران به اسم «بست ‏فود»، تو منطقه 3. باید بعد از حرف زدن با مامان می‌رفتم اونجا.‏
ـ بهراد! تو اینجا چی کار می‌کنی؟
با صدای مامان، به خودم اومدم.‏
ـ س... سلام! بیدار شدین؟
ـ آره! مگه تو نشریه نبودی؟
ـ چرا! ولی خب امروز زودتر اومدم. می‌خواستم راجع به یه چیزی باهاتون صحبت کنم.‏
ـ می‌شنوم. ‏
ـ نمی‏‌‏دونم از کجا شروع کنم... ببین مامان! امروز تولد یاسمینه. ‏
ـ جدی؟! پس چرا به من نگفته دخترک بلا؟!‏
ـ می‏‌‏خوام که امشب بعد اینکه از بیرون اومد، بری و باهاش حرف بزنی.‏
ـ راجع به چی؟!‏
ـ راجع به اینکه... اینکه...‏
ـ ببینم بهراد خبریه؟!‏
ـ آره!‏
با خنده گفت:‏
ـ قربون این آره گفتنت! پس چرا زودتر نگفتی؟
ـ چون مطمئن نبودم.‏
ـ از چی؟!‏
ـ از عشقم!‏
ـ الان مطمئنی؟
نگاهم رو از مامان گرفتم. دوباره افکار لعنتیم ذهنم رو به هم ریختن.‏
ـ بهراد با توام!‏
ـ بله؟!‏
ـ می‌گم الان مطمئنی؟
ـ آره! مطمئنم. می‌شه شما باهاش حرف بزنی؟
ـ چرا که نه؟! اما قبلش باید همه شرایطت رو در نظر بگیری. اینکه واقعاً تو و یاسمین به هم ‏می‌خورین یا نه.‏
جوابی نداشتم بدم. من رذل و اون دختر معصوم؛ هیچوقت به هم نمی‌خوریم. تُف تو این ‏نقشه...‏
ـ شما فقط باهاش صحبت کن.‏
ـ باشه! اما اولش باید احساس یاسمین رو در نظر بگیری.‏
ـ آره! درسته!... خب مامان، من باید برم.‏
ـ کجا؟
ـ یه جا کار دارم، تا شب برمی‌گردم.‏
ـ بهراد!‏
ـ جانم!‏
ـ شاید امشب یاسمینا بیاد!‏
ـ جدی؟
ـ آره! آخه گفته بود برای تولد یاسمین، یه سر میاد و بعد برمی‌گرده. می‏‌‏خوام اونم ‏حرف‌هامون رو بشنوه.‏
ـ آره! فکر خوبیه.‏
ـ آره!‏
ـ پس همه چیز دست خودتونه.‏
ـ باشه پسرم! تو برو به کارت برس!‏
ـ فعلا خداحافظ!‏
ـ خداحافظ! مراقب خودت باش!‏
از خونه بیرون زدم تا برم و برای یاسمین کادو بگیرم. حس بدی داشتم؛ حسی که همه ‏وجودم رو آزار می‌داد.‏
یاسمین:‏
نگاهی به ساعت انداختم. هفت و نیم بود. گفتم:‏
ـ بچه‌ها! یه کم دیر نکرده؟
ـ کی؟
ـ فرشته رو می‌گم دیگه!‏
ـ آهان! چرا! به من گفت شاید یه کم دیر بیاد.‏
هانیه اعتراض‌کنان گفت:‏
ـ نمی‌شه حالا شام‌مون رو بدی بخوریم، سهم اونو نگه داریم؟
با خنده زدم پس کله‌اش.‏
ـ خب! آخه تولدمه! دوست دارم چهارتایی‌مون کنار هم باشیم.‏
همون موقع دختری با عجله وارد رستوران شد. فرشته بود. نفس‌نفس‌زنان به این طرف و ‏اون طرف نگاه می‌کرد. معلوم بود دنبال ما می‌گرده. سه تایی صداش زدیم. برگشت طرف‌مون. ‏
ـ سلااااااااااام!‏
فوراً به طرفمون اومد و اول از همه من رو در آغوش کشید.‏
ـ تولدت مبارک عشقمممممممممممممممممم!‏
با خنده جواب دادم:‏
ـ دیووونه! این چه کاریه؟! همه دارن نگاهمون می‌کنن. ‏
همون موقع برگشت و به اطراف نگاه کرد. همه زیر چشمی با تعجب فرشته رو نگاه ‏می‌کردن. فرشته همونطور که بریده بریده حرف می‌زد، رو به جمع گفت:‏
ـ از همگی معذرت می‏‌‏خوام! ببخشید!‏
این رو گفت و دوباره به طرف‌مون برگشت که ناگهان با نیشگونی که مهتاب ازش گرفت، ‏صدای آخش دوباره توجه همه رو به سمت‌مون جلب کرد. هانیه با علامت هیس، گفت:‏
ـ هیسسس! بابا خفه شید دیگه! آبرومون رفت. ‏
بعدم فرشته رو روی صندلی نشوند و یه کم به شوخی قربون صدقه‌اش رفت. فرشته دستش ‏رو دراز کرد که مهتاب رو بزنه. اونم مثل همیشه جاخالی داد.‏
ـ عوضی خر کثافت بیشعور...‏
ـ عه! عه! جلوی دهنش رو بگیر هانیه! آبرومون رو برد.‏
هانیه با خنده جلوی دهن فرشته رو گرفت و گفت:‏
ـ تو رو خدا! اینقد بچه بازی درنیارید! بذارید یه امشب رو عین آدم، همگی در کنار هم شاد ‏باشیم.‏
من سرم رو به نشونه رضایت تکون دادم و رو به گارسون گفتم:‏
ـ آقای گارسون! لطفاً سفارش‌های ما رو بیارید. ‏
ـ چشم! الان!‏
سفارش‌ها رو که آوردن، همه مشغول خوردن غذا شدیم. این چند روزه بدجوری به ‏دوستانم وابسته شده بودم! ما از سیزده سالگی با هم بودیم. روزهایی که دلمون می‌گرفت، ‏روزهایی که شاد بودیم، روزهای گرفتاریمون، روزهای تو هچل افتادن‌هامون... با پس گردنی ‏هانیه به خودم اومدم. با خنده قاشق رو توی کلش زدم و گفتم:‏
ـ بیشعور! نمی‌بینی تو فکرم؟! ‏
ـ اووووووو! خانوممون تو فکره بچه‌ها!‏
مهتاب و فرشته زدن زیر خنده. مهتاب با کنایه گفت:‏
ـ ببینم! چه خبر از آقا بهراد؟ اون رو دعوت نکردی؟
ـ آره! راست می‌گه! مهمونی که بدون آقا داماد صفا نداره!‏
ـ خفه شییییین! آقا داماد کیه؟ اون حتی هنوز نمی‌دونه که من بهش علاقه دارم یا نه. ‏
ـ شوخی نکن!!!‏
هانیه همونطور که قاشق پر از غذا رو تو دهنش می‌ذاشت، گفت:‏
ـ خودم بهش می‌گم.‏
ـ لازم نکرده! شما فعلاً غذات رو قورت بده تا خفه نشدی!‏
ـ راستی بچه‌ها! هانیه هم عاشق شده‌هاااا!‏
با صدای سرفه هانیه همه زدیم زیر خنده. فرشته همونطور که پشتش می‌زد گفت:‏
ـ کی شیطون؟!‏
براش یه لیوان آب ریختم و بهش دادم. ‏
ـ نگاش کن! بچه‌مون چه سرخ شده!‏
سرفه هانیه که قطع شد رو به مهتاب کرد و گفت:‏
ـ من یه مهتابی از تو بسازم، شیش تا مهتاب کنارش سبز شه. ‏
ـ واییی! ترسیدم!‏
برای اینکه بحث خیلی طول نکشه، وسط پریدم و گفتم:‏
ـ خب بچه‌ها!... غذاتون رو تموم کنید که وقت دسر می‌گذره.‏
فرشته با چشم‌های گرد شده گفت:‏
ـ چی؟! دسر؟!‏
ـ من که دیگه جا ندارم! ‏
ـ عه! یعنی چی جا ندارم؟! یه شب تولد دوست عزیزتونه‌ها!‏
ـ این دوست عزیزمون آخرش ما رو نترکونه شانس آوردیم.‏
همون موقع یه سینی بزرگ که توش چهار تا دسر رنگی بود، آوردن و روی میز گذاشتن. ‏چشم‌های بچه‌ها از تعجب گرد شده بود. با خنده گفتم:‏
ـ آبروم رفت! اینجوری نگاه نکنید! همه‌تون می‌خورید ازش!‏
ـ معلومه! مگه می‌شه از این دسر نخورد؟!‏
مشغول حرف زدن بودیم که یه دفعه سر جا خشکم زد. بهراد بود. اینجا! دم ورودی ‏رستوران! اونم با یه دسته گل!‏
داشتیم سر دسر با بچه‌ها بحث می‌کردیم که با دیدن بهراد با یه دسته گل تو دستش، سر جا ‏خشکم زد. با تعجب بهش خیره موندم. داشت با تردید به اطراف نگاه می‌کرد. اما با دیدن من، ‏لبخند روی لبش نشست و به طرف میزمون اومد. هانیه هم که مثل من رو به بهراد بود، با ‏دیدنش حسابی جا خورده بود. بهراد اومد سمتمون و سلام کرد. با شنیدن صداش، مهتاب و ‏فرشته هم برگشتن به سمتش. اون‌ها هم یه لحظه جا خوردن، اما خیلی زود خودشون رو جمع ‏کردن و درحالیکه به من نگاه می‌کردن، جواب سلامش رو دادن. منم که دیگه از مات و ‏مبهوتی دراومده بودم، از جا بلند شدم و سلام کردم. ‏
ـ ببخشید! ظاهراً بدموقع مزاحم شدم! فقط خواستم یه امانتی رو به یاسمن خانوم بدم و برم. ‏
مهتاب که از خدا خواسته بود تا من و بهراد رو با هم بیشتر آشنا کنه، گفت:‏
ـ نه خواهش می‌کنم! بفرمایید بشینین! ‏
ـ نه! ممنون! باید برم. ‏
فرشته که فقط سعی داشت خنده‌اش رو کنترل کنه، نگاهی به من انداخت و گفت:‏
ـ نمی‏‌‏خوای براشون دسر سفارش بدی؟
با دستپاچگی نگاهی به بهراد انداختم و گفتم:‏
ـ چرا! چرا!...‏
ـ نه! ممنون! میل ندارم.‏
قبل از اینکه من چیزی بگم، هانیه گفت:‏
ـ پشیمون می‌شیدا! مزه‌اش فوق‌العاده‌ست. ‏
با عصبانیت به هانیه نگاه کردم و علامت دادم که ساکت شه. بعد هم به گارسون گفتم یه ‏دسر برای بهراد بیاره. اما بهراد گفت:‏
ـ یاسمن خانوم! بهتره من زودتر کادوم رو بدم و برم. ‏
ـ کادو؟!... نه بابا! چرا زحمت کشیدین؟!‏
لبخندی زد و دسته گلی رو که تو دستش بود، جلوم گذاشت. بعد هم از جیب کتش یه ‏جعبه کوچیک درآورد. ‏
ـ امیدوارم خوشت بیاد. ‏
این رو گفت و جعبه رو کنار دسته گلش گذاشت. با ناباوری نگاهی بهش انداختم. ‏
ـ خیلی لطف کردین!... ممنون. ‏
همون موقع دسر رو براش آوردن و روی میز گذاشتن. ‏
بهراد نگاهی به هانیه انداخت و گفت:‏
ـ فکر کنم حق با شماست... به نظر فوق‌العاده میاد.‏
ـ بله! صد در صد! ‏
مهتاب چشمکی به من زد و گفت:‏
ـ یاسمن خانوم! نمی‏‌‏خوای کادوی آقا بهراد رو باز کنی؟ ‏
سرم رو به نشانه رضایت تکون دادم و جعبه رو باز کردم. یه زنجیر به همراه یه پلاک قلب ‏که وسطش به حرف ‏Y‏ تزئین شده بود. ‏
ـ نمی‏‌‏دونم چطوری تشکر کنم! خیلی قشنگه!‏
بهراد آخرین قاشق دسرش رو خورد و گفت:‏
ـ ناقابله! در ضمن، تولدتونم مبارک!‏
ـ خیلی ممنون!‏
او هم تشکر کرد و بعد از خداحافظی، رفت. فرشته صندلی‌اش رو به صندلی من نزدیک‌تر ‏کرد و گفت:‏
ـ عجب تیپی زده بودا!‏
با خنده گفتم:‏
ـ خفه شو دختره هیز!‏
ـ اوه! اوه! غیرتی شد!‏
‏ طبق معمول مهتاب با لحن پیروزمندانه‌ای گفت:‏
ـ بیا دستم رو ببوس که بهش تعارف زدم برای نشستن. وگرنه توی خجالتی که صد سال ‏سیاه همچین حرف‏‌‏هایی نمی‌زنی!‏
هانیه خندید و گفت:‏
ـ ولی معلومه خیلی دوستت داره‌ها!‏
نمی‌دونستم در جواب حرف‏‌‏هاشون چی بگم. ترجیح دادم خودم رو به نشنیدن بزنم و ‏دسرم رو بخورم.‏
ـ خب یه چیزی بگو!‏
ـ چی بگم؟!‏
ـ یعنی تو هیچ نظری راجع بهش نداری؟
ـ ترجیح می‌دم تو خلوت خودم بهش فکر کنم. ‏
فرشته سری تکون داد و گفت:‏
ـ آره! باهات موافقم. اینطوری زودتر به نتیجه می‌رسی.‏
بالاخره مهمونیم تموم شد. بعد از خوردن دسر بلند شدیم تا بریم. ‏
مهتاب محکم من رو در آغوش کشید و گفت: ‏
ـ خیلی ممنون یاسمین جونم! خیلی خوش گذشت. ‏
ـ آره! به منم همینطور! ایشالا صد و بیست ساله شی!‏
فرشته هم بوسه‌ای روی گونه‌ام زد و تشکر کرد. ‏
ـ از همه‌تون ممنونم که اومدین، بابت کادوها هم همینطور. خیلی دوستتون دارم!‏
ـ اوهو! فیلم هندی شد! ‏
ـ ههههه! آره! ‏
ـ من برم. باید این دو تا طفل صغیر رو برسونم خونه‌هاشون. ‏
فرشته و هانیه زدن زیر خنده.‏
ـ پس من چیییییی، منم باید برسونی این موقع شب. ‏
ـ نچ! ‏
ـ چراااا؟!!!‏
ـ چون آقا بهرادت جلو در منتظرته!‏
ـ چی؟!!‏
ـ بیرون رو نگاه کن!‏
با تعجب از پشت شیشه به خیابون نگاهی انداختم. بهراد کنار ماشین منتظر بود.‏
ـ دیدی؟!‏
ـ آره!‏
ـ ما زودتر بریم، تو هم برو پیشش. ‏
ـ نه! صبر کنین!‏
تا می‌خواستم حرفی بزنم، با خنده دستی تکون دادن و از رستوران خارج شدن. تو دلم کلی ‏بهشون بد و بیراه گفتم و به طرف مسئول رستوران رفتم برای تسویه حساب. ‏
ـ ببخشید آقا! ‏
ـ بفرمایید! ‏
ـ برای تسویه حساب اومدم. ‏
ـ کاغذ سفارشتون لطفاً!‏
کاغذی رو که گارسون بهم داده بود، جلوش گذاشتم. ‏
ـ صد و پنجاه تومان!‏
کارت عابر بانکم رو جلوش گذاشتم و بعد از حساب کردن، تشکری کردم و از رستوران ‏خارج شدم. بهراد هنوز اونجا بود. نمی‌دونستم چه کار کنم. برم پیشش و بگم من رو برسونه؟ ‏اصلاً شاید برای کار دیگه‌ای اونجا ایستاده بود. تا من رو دید، اشاره کرد که به سمتش برم. منم ‏وانمود کردم که تازه دیدمش و با تعجب پرسیدم:‏
ـ شما هنوز نرفتی؟
ـ نه! منتظر بودم تا برسونمت، این موقع شب که قصد تاکسی گرفتن نداشتی؟!‏
شونه‌هام رو بالا انداختم. لبخندی زد و اشاره کرد که بشینم. ‏
ـ ممنون بابت دسر! خیلی خوشمزه بود. ‏
ـ نوش جونتون!‏
ـ راستی! خواهرت اومده! ‏
با شنیدن خبر برگشتن یاسمینا، منی که داشتم کلی سنگین برخورد می‌کردم، یه مرتبه از ‏جا پریدم و ذوق‌زده پرسیدم:‏
ـ واقعاً؟! کی؟! ساعت چند؟ الان خونه‌ست؟
ـ آروم دختر! یه ساعت پیش رسید خونه. البته مامان می‌گفت قراره فردا برگرده.‏
ـ یه شبم غنیمته! دلم خیلی براش تنگ شده.‏
ـ آره!‏
چند دقیقه‌ای سکوت بین‌مون حکمفرما بود. تا اینکه بهراد ضبط رو روشن کرد. صدای ‏احسان خواجه امیری کل فضا رو پر کرد.‏
‏«تو با تموم قلب من ‏
نیومده یکی شدی ‏
به قصد کشتن اومدی ‏
تموم زندگیم شدی ‏
بیا به قلب عاشقم ‏
بهونه جنون بده ‏
اگه مث من عاشقی ‏
توهم به من نشون بده ‏
من که بریدم از همه ‏
به احترام بودنت ‏
دیگه باید چی کار کنم ‏
واسه به دست آوردنت ‏
از لحظه‌ای که دیدمت ‏
بیرون نمیرم از خودم ‏
دیگه قراره چی بشه ‏
بفهمی عاشقت شدم...»‏
ـ می‌گم که... از هدیه خوشت اومد؟
ـ بله! خیلی قشنگ بود.‏
ـ قابلت رو نداشت!‏
ـ ممنون.‏
‏«...اگه به هم نمی‌رسیم ‏
تو با تموم من برو ‏
همین برای من بسه ‏
که آرزو کنم تو رو ‏
به من که فکر می‌کنی ‏
پر می‌شم از یکی شدن ‏
همین برای من بسه ‏
که فکر می‌کنی به من...»‏
چشم‌هام سنگین شده بود. خیلی خسته بودم. چند دقیقه‌ای چشم‌هام رو بستم تا بالاخره ‏رسیدیم.‏

 

 

منبع رمان وبلاگ تهران ناول شین براری