رمان عشقم را باور کن ۴

‏- ایرانی سلاااااام! صبح دلنشین و بارونی تک‌تک هموطنان ایرانی بخیر! امیدوارم که ‏امروز، یه روز شاد و پرانرژی برای همه باشه!...‏
صدای رادیو رو کم کردم. همیشه صبح‌ها، بعد از گوش دادن به رادیو یه انرژی خاصی ‏می‌گرفتم. همونطور که به موسیقی شاد رادیو گوش می‌دادم، مشغول چیدن میز شدم. همه چیز ‏دقیقاً سرجاش بود. حتی یه ذره هم دکور تغییر نکرده بود، اما اثری از گرد و خاک روشون ‏نبود. همه ظرف‌ها از تمیزی برق می‌زدن. معلوم بود که آقای اکبری و خانومش خیلی به اینجا ‏می‌رسن. بعد از چیدن میز، روی کاناپه دراز کشیدم و مشغول گوش دادن به صدای گوینده ‏رادیو شدم!‏
ـ خب! امیدوارم که از موسیقی خوشتون اومده باشه! در حال حاضر، جناب آقای فرهادی، ‏کارشناس هواشناسی‌مون پشت خط هستن... آقای فرهادی سلام! از هوای امروز برامون بگید! ‏
‏- سلام می‌کنم خدمت تمام هموطنان عزیزم! همونطور که شما اشاره کردید، خوشبختانه ‏امروز در اکثر نقاط کشورمون، به خصوص در ساری، هوای بارونی رو داریم.‏
با شنیدن این خبر فوراً به سمت پنجره دویدم. اوه! عجب بارونی! لبخندی زدم و همونطور ‏که از پشت پنجره به باغ نگاه می‌کردم، به ادامه خبر گوش دادم.‏
‏- در استان‌های یزد، بوشهر، بندرعباس و شیراز، هوای نیمه ابری رو داریم. در پایتختمون ‏هم بارش خفیفی دیده می‌شه. طبق پیش‌بینی ما، این بارش‌ها تا روز دوشنبه ادامه‌دار هستن و در ‏این دو روز، آب و هوای بسیار خوبی رو در اکثر استان‌ها خواهیم داشت.‏
‏- خیلی ممنون آقای فرهادی! روز خوبی رو براتون آرزو می‌کنم! ‏
‏- خیلی ممنونم!‏
‏- خب، دوستان و شنوندگان رادیو جوان! هم اکنون یه موسیقی بسیار زیبا براتون آماده ‏کردیم. امیدواریم که از شنیدنش لذت ببرید. ‏
پنجره رو باز کردم تا بهتر بتونم بارون رو حس کنم. نفس عمیقی کشیدم و چشم‌هام رو ‏بستم.‏
ـ سلام! صبح بخیر!‏
با صدای بهراد، به عقب برگشتم.‏
ـ علیک سلام! دیگه باید بگیم ظهر بخیر!‏
همونطور که با حوله صورت خیسش رو خشک می‌کرد، خندید و از پله‌ها پایین اومد.‏
ـ ببین چه بارونی داره میاد!‏
ـ اوه! ماشالا!‏
لبخنذی زدم و پشت میز نشستم. ‏
ـ بیا صبحانه بخوریم که بدجور گرسنه‌ام. ‏
حوله رو به میله‌ای که کنار روشویی بود، آویزون کرد و بعد روبروی من نشست. ‏
ـ به‌به! چقدر مفصل!‏
ـ نوش جون! ‏
صبحانه رو که خوردیم هر دو لباس گرم پوشیدیم و از خونه زدیم بیرون. واقعاً حیف بود ‏که توی این هوا، آدم بشینه توی خونه و فقط بیرون رو تماشا کنه. باد خنک، بوته‌ها و ‏درخت‌ها رو تکون می‌داد و بوی نم بارون همه جا رو برداشته بود. دست‌هام رو دور بازوهام ‏حلقه کردم.‏
ـ عجب هواییه! ‏
بهراد همونطور که روی تاپ نشسته بود و آروم عقب جلو می‌رفت، گفت:‏
ـ به گمونم امسال پاییز و زمستون با هم جا به جا شدن!‏
ـ بعید نیست! ‏
یهو چشمم به استخر افتاد. از فکری که به سرم زد، خنده‌ام گرفت. لبخند زیرکانه‌ای زدم و ‏رو به بهراد گفتم: ‏
ـ بهراد!‏
ـ بله؟ ‏
ـ یه دقیقه میای اینجا؟ ‏
ـ کجا؟
ـ اینجا دیگه، کنار استخر.‏
با کمی مکث از جاش بلند شد و به سمت من اومد. با خنده گفتم:‏
ـ دلت می‌خواد شنا کنی؟
به چشم‌هاش که از تعجب گرد شده بود زل زدم و زدم زیر خنده. ‏
ـ توی این سرما؟! عمراً!‏
شونه‌هام رو بالا انداختم و برگشتم. جوری که طبیعی به نظر بیاد، پام رو رو لبه استخر سر ‏دادم و محکم خودم و توی آب انداختم. ‏
ـ عــــــــــه! دختره خل! چی کار کردی؟! بیا بیرون!‏
داشتم از سرما یخ می‌زدم، ولی خب دیگه، جلوی این شیطنت‌ها رو هیچ جوره نمی‌تونم ‏بگیرم. همونطور که دست و پا می‌زدم، فریاد کشیدم:‏
ـ بهراااااااد! من نمی‌تونم بیام بالا! کمکککککک!‏
بهراد همونطور که با چهره‌ای پر از اضطراب و عصبانیت نگاهم می‌کرد، سراسیمه اطرافش ‏رو نگاه کرد. بعد با صدای بلند فریاد زد:‏
ـ یاسمین! سعی کن خودت رو بالای آب نگه داری! باشه!‏
ـ نههههه! نمی‌تونمممم! وای بهراد! دارم غرق می‌شم! ‏
طفلک نمی‌دونست چه کار کنه. با عجله دستش رو به سمتم دراز کرد و داد زد:‏
ـ زود باش دستم رو بگیر و آروم بیا طرفم!‏
همه سعیم بر این بود که خنده‌ام رو مهار کنم. محکم دستش رو گرفتم و بعد از چند ثانیه ‏با همه زورم کشیدمش توی آب. بیچاره بهراد! با سر شیرجه زد تو آب. دیگه نمی‏‌‏تونستم ‏جلوی خنده‌ام رو بگیرم. خودم رو کشیدم روی آب و بلند زدم زیر خنده. همون موقع بهراد ‏سرش رو از زیر آب بالا آورد و همونطور که نفس‌نفس می‌زد، گفت:‏
ـ یاسمین! به خدا! به خدا اگه بگیرمت، در جا کشتمت!‏
ـ اگـــــــه بتونی بگیریم!‏
موهاش به صورتش چسبیده بودن و همین چهره‌اش رو جذاب‌تر می‌کرد. به طرفم شیرجه ‏زد. تا خواستم فرار کنم، با یه جست، محکم بازوم رو گرفت. جیغ بلندی کشیدم که باعث شد ‏گوشش رو بگیره و من رو رها کنه.‏
ـ چه خبره دختره دیوانه! کر شدم!‏
ـ حقته!‏
دیگه داشتم منجمد می‌شدم. نمی‌تونستم درست دست و پا بزنم تا ازش دور شم. بهراد هم ‏سریع با یه جست، اون یکی بازوم رو محکم گرفت. با خنده گفتم:‏
ـ بهراد! ول کن! دستم شکست!... به خدا شوخی کردم.‏
ـ به همین خیال باش! ‏
من رو به دیوار چسبوند و با خنده‌ای عصبی گفت:‏
ـ که شوخی کردی؟! آره؟! می‏‌‏خوای منم یه شوخی آبدار باهات بکنم؟
این رو گفت و دندون‌هاش رو روی گونه‌ام گذاشت. سوزشی عمیق توی صورتم پیچید و ‏محکم جیغ کشیدم: ‏
ـ ااااااااااییییی! صورتم! ‏
دستم رو روی گونه‌ام گذاشتم. جدی نزدیک بود اشکم در بیاد. با خنده گفت:‏
ـ یک یک مساوی!‏
به هر زوری شده بود از استخر بیرون اومدم و همونطور که با یه دست گونه‌ام رو گرفته ‏بودم، گفتم:‏
ـ خیلی نامردی! گوشتم کنده شد!‏
خودش رو ول کرده بود روی آب و تماشام می‌کرد. خنده‌ای کرد و گفت:‏
ـ خب! منم شوخی کردم دیگه! درست مثل خودت!‏
با دلخوری نگاهش کردم و به سمت خونه دویدم. بدنم کرخت شده بود. بهراد هم که ‏ظاهراً فهمید ناراحت شدم، از استخر بیرون اومد و به دنبالم اومد. سریع به طرف شوفاژ رفتم و ‏خودم رو چسبوندم بهش. همون موقع بهرادم اومد، کنارم ایستاد:‏
ـ یاسی! ناراحت شدی؟
ـ نه اتفاقاً! خیلی هم خوشحال شدم! ممنون که صورتم رو کبود کردی!‏
دستم رو که از روی گونه‌ام برداشتم، بهراد ماتش برد.‏
ـ یاسی! ببخش! نمی‌خواستم اینقدر محکم...‏
به طرف آیینه رفتم. جای دندون‌هاش روی صورتم مونده بود. راستش از ته دلم اونقدرام ‏ناراحت نشدم، فقط دلم می‌خواست یه کم پیاز داغش رو زیاد کنم؛ از همین لوس‌بازی‌های ‏دخترونه. با نگرانی به سمتم اومد و روبروم ایستاد. صورتم رو برگردوند سمت خودش و بعد ‏از اینکه کاملاً تونست جاش رو ببینه، لبش رو گاز گرفت. دستش رو گذاشت روش تا ‏ماساژش بده. باز دوباره آهم رفت هوا. فوراً دستش رو برداشت و سر به زیر انداخت و با ‏تأسف گفت: ‏
ـ شرمنده‌ام!‏
طاقت نداشتم بیشتر ازین ناراحتیش رو ببینم. اصلاً انگار نه انگار که همه چیز تقصیر ‏شیطنت‌های خودم بود. با خنده شیطنت‌آمیزی گفتم:‏
ـ حالا این دفعه رو می‌بخشم! ولی خواهشاً من بعد، از این کارها نکن! پس بوس رو خدا ‏برای چی آفریده؟! ‏
با این حرفم سرش رو بالا آورد و مات نگاهم کرد. لبم رو گزیدم. ای تو روحت یاسمین! ‏می‌مردی زبونت رو نگه می‌داشتی؟ این چه حرف مزخرفی بود؟! الان غیرمستقیم من به اون ‏گفتم بیا من رو ببوس دیگه! اَه! اصلاً به درک! شوهرمه خب! تازه‌شم، مطمئنم خودش خوب ‏منظورم رو فهمید. فعلاً فقط ترجیح دادم به یه بهونه اونجا رو ترک کنم. همونطور که عقب ‏عقب و دستپاچه به سمت حموم می‌رفتم، گفتم:‏
ـ من... من می‌رم یه دوش بگیرم، تو هم اگه خواستی بری، توی اتاق طبقه بالا حموم هست. ‏
این رو گفتم و با خنده، به سمت حموم دویدم.‏
یک هفته‌ای از مسافرت من و بهراد به شمال می‌گذشت و قرار بود که بخاطر آب و هوای ‏سرد ساری تا سه روز دیگه به تهران برگردیم. قوری رو از روی گاز برداشتم و توی دو تا از ‏لیوان‌ها چایی ریختم. نگاهی به بهراد انداختم. به پشتی مبل تکیه داده بود و خیره به صفحه ‏تلویزیون نگاه می‌کرد. سینی چایی رو روی میز گذاشتم و کنارش نشستم.‏
ـ بهراد! از کی تا حالا تو مستند نگاه می‌کنی؟!‏
جواب نداد. دستم رو جلوی صورتش تکون دادم.‏
ـ بهراد!‏
ـ هان؟!... بله؟!‏
ـ می‌شنوی چی می‌گم؟!‏
ـ نه!‏
ـ بله! کاملاً مشخصه... می‌گم از کی تا حالا مستند نگاه می‌کنی؟!‏
ـ گاهی اوقات می‏‌‏بینم. ‏
ـ می‌گم! میای بریم تو باغ چایی بخوریم؟ پوکیدم تو خونه! ‏
دوباره سکوت کرد. این دفعه با عصبانیت فریاد زدم: ‏
ـ اَه! بهراد! با توام! ‏
دوباره از جا پرید. ‏
ـ چی می‌گی؟
ـ هیچی بابا! هبچی!... تو مستندت رو نگاه کن!‏
با دلخوری از جا بلند شدم و به طرف اتاق رفتم. ‏

بهراد:‏
اصلاً نفهمیدم چی شد که با دلخوری به سمت اتاق رفت و در رو بست. یه لحظه به اونچه ‏گفته بود و گفته بودم فکر کردم. تازه فهمیدم چی شده. آهی کشیدم. حق داشت، ولی حوصله ‏منت‌کشی نداشتم. فکرم خیلی مشغول بود. با کلافگی تلویزیون رو خاموش کردم و کنترل رو ‏روی میز انداختم. خواستم از جام بلند شم که صدای گوشیم مانع شد. خم شدم و از روی میز ‏عسلی گوشی رو برداشتم. سامان بود. حوصله این یکی رو دیگه نداشتم. خواستم ردش کنم، ‏ترسیدم بخواد هی زنگ بزنه، بدتر شه، پس با بی‌میلی جواب دادم.‏
ـ الو! ‏
‏- سلام بر رفیق خودم!‏
ـ علیک!‏
ـ چطوری؟
ـ چطور باید باشم؟
با صدای آرومی جواب داد:‏
ـ اوووه! من که اگه جای تو بودم و همچین دختری به پستم می‌خورد، تا وقت داشتم ‏باهاش حال می‌کردم.‏
سرم سوت کشید. دستم رو مشت کردم و با عصبانیت گفتم:‏
ـ خفه شو سامان! الان اصلاً حوصله شوخی ندارم. ‏
برگشتم و پشت سرم رو نگا کردم. ممکن بود یاسمین بیرون اومده باشه و صدام رو بشنوه. ‏فوراً بلند شدم. ژاکتم رو از لبه مبل برداشتم و از خونه بیرون زدم. صدای خنده سامان توی ‏گوشم پیچید.‏
ـ باشه بابا! ببخشید!‏
ژاکت رو روی دوشم انداختم و به ستون کنار پله‌ها تکیه دادم. ‏
ـ این چند روزه بدجوری اعصابم خرده... الانم که ظاهراً قهر کرده باهام، دیگه واویلا!‏
ـ چی؟! قهر کرده؟! بهراد! یه هفته هم نتونستی حفظ ظاهر کنی؟!‏
ـ چرت و پرت نگو بابا! من چیزی نگفتم بهش! سر یه چیز الکی قهر کرد!‏
ـ برو معذرت‌خواهی کن!‏
ـ چی؟! کاری نکردم که بخوام منت‌کشی کنم!‏
ـ می‌گم برو!‏
ـ عمراً!‏
اینبار با صدای بلندتر گفت:‏
ـ بهراد! می‌گم برو معذرت‌خواهی کن! جون مادرت خراب نکن نقشه‌هامون رو! فقط پنج ‏شیش ماه دندون رو جیگر بذار تا همه چی درست شه، بعد خودم می‌کشونمت کنار.‏
میون حرف‌های سامان صدای دختری هم شنیده می‌شد. معلوم بود که داشت غر می‌زد.‏
ـ پیش دوست دخترتی؟
ـ آره!‏
ـ کدومش؟ ‏
ـ سیسسس! خفه شو!‏
و بعد با صدایی که به زور می‌شد، گفت:‏
ـ با مریم! ‏
ـ من نمی‏‌‏دونم تو آخرش با این دختر بازی‌ها به کجا می‌رسی!‏
ـ توهم دست کمی از من نداریا! ‏
ـ احمق! یاسمین محرم منه! با این حال خیلی مراعات می‌کنم که طرفش نرم، تو چی؟!‏
ـ اووو! جدی؟! بابا نمی‌خوری به این حرف‏‌‏ها!‏
ـ بسه سامان! حوصله‌ت رو ندارم.‏
ـ دل به دل راه داره اساسی! ‏
صدای دختره مدام می‌اومد. با بی‌حوصلگی گفتم:‏
ـ برو پیشش تا نکشتدت!‏
ـ باشه!... ببین بهراد! حواست باشه‌ها! ببینم می‌تونی شیش ماه خودت رو با این شرایط وفق ‏بدی یا بازم می‏‌‏خوای ازین ادا اصولای مغرورانه‌ت درآری. ‏
ـ فیض بردیم! فعلاً!‏
ـ زت زیاد!‏
تماس رو قطع کردم و گوشی رو توی جیبم گذاشتم. ظاهراً باید می‌رفتم منت‌کشی. نفس ‏عمیقی کشیدم و به خونه برگشتم. سکوت مطلق تو خونه حاکم بود. با تردید از پله‌ها بالا رفتم ‏و جلوی در اتاق ایستادم. دستم رو بالا بردم تا در بزنم. بعد از کمی مکث آروم در زدم. جواب ‏نداد. ‏
ـ یاسمین! ‏
باز هم جواب نداد. این دفعه در اتاق رو باز کردم و وارد شدم. پشت پنجره ایستاده بود و ‏هندزفری تو گوشش بود. نگاهش به حیاط خیره بود. به طرفش رفتم و کنارش ایستادم. نیم ‏نگاهی بهم انداخت و دوباره به حالت اول برگشت. ‏
ـ بردار هندزفری رو، کارت دارم. ‏
جوابی نداد. دستم رو جلوی چشمش حرکت دادم:‏
ـ هی! با تو اَم!‏
چشم‌هاش رو بست. نخیر! ظاهراً قصد دیدن هم نداشت. این دفعه با عصبانیت هندزفری رو ‏از گوشش بیرون کشیدم. عصبانی شد و داد زد:‏
ـ چی کار می‌کنی؟
ـ مگه نمی‌شنوی چی می‌گم؟
ـ می‌بینی که هندزفری توی گوشمه!‏
ـ منم گفتم درش بیار!‏
ـ هوووف!‏
چند دقیقه‌ای به منظره‌های باغ خیره شدم تا حال طبیعیم رو به دست بیارم. با این اعصاب ‏داغون، بخوام هم، نمی‌تونم عادی رفتار کنم.‏
ـ می‌گم... پایه‌ای برای شام بریم رستوران؟ ‏
ـ نه! خیلی ممنون! مستندت تموم می‌شه یه وقت. ‏
ـ ای بابا! نمی‏‌‏خوای بی‌خیال شی، نه؟
ـ بهراد! تو جای من بودی چی کار می‌کردی؟ خیر سرمون اومدیم ماه عسل. از اول سفر ‏بی‌حوصلگیت رو دیدم، اما تا الان به روت نیاوردم. من نمی‌فهمم! چرا تو باید اینقدر تو فکر ‏باشی؟! یه هفته‌ست اومدیم اینجا، تقریباً هر روز کارمون شده نشستن رو کاناپه و زل زدن به ‏دیوارها.‏
ـ دست شما درد نکنه! پس دو بار ساحل رفتنمونم کشک بود دیگه! ‏
ـ اون رو منظورم نبود!‏
ـ خب حالا اگه بگم ببخشید، حله؟ ‏
نیم نگاهی بهم انداخت.‏
ـ هوم؟ یه شرط داره!! ‏
دست به سینه ایستادم و پرسیدم:‏
ـ چی؟
همونطور که هندزفریش رو توی کیفش می‌ذاشت، گفت:‏
ـ شرطش اینه که اینقدر تو فکر نباشی! اگرم به هر دلیلی مشکلی پیش اومد، صادقانه با منم ‏در میون بذاری. اگر نتونم کمکت کنم، حداقل یه همدرد که می‌تونم باشم!‏
نفس عمیقی کشیدم. هه! حتی تصور کردنش هم برام غیرممکن بود. مطمئنم بعد تموم ‏شدن این ماجرا، دیگه نمی‏‌‏تونستم توی چشم‌هاش نگاه کنم. انگشت کوچیکش رو به طرفم ‏گرفت.‏
ـ قول؟
ناخودآگاه به چشم‌هاش خیره شدم. محبت رو به راحتی می‌شد توی چشم‌هاش دید. واضح ‏بود؛ اونقدر واضح که گاهی تصور می‌کردم محبتش داره گریبانگیر خودم هم می‌شه. اما آیا ‏واقعاَ قابل تصور بود؟ صدای مزاحمی توی ذهنم پیچید: «بسه بهراد! تو فقط برای یه هدف وارد ‏زندگی این دختر شدی. به زودی هم از زندگیش بیرون می‌ری. پس به خودت مسلط باش و با ‏تصورات غلط، خودت رو گول نزن!» با صدای یاسمین به خودم اومدم.‏
ـ چی شد؟
انگشتش رو جلو آورده بود و با نگاهی منتظر بهم خیره شده بود. انگشتم رو به طرف ‏دستش بردم و چفت انگشتش کردم. با لبخند محوی گفتم:‏
ـ قول!‏
یک روز بعد ...
‏
یاسمین:‏
‏«تو رسیدی درست اون لحظه که باید می‌رسیدی
بین مردم تو فقط بودی که این بار من رو دیدی ‏
تو رسیدی که نذاری منو ویرون کنه این درد ‏
حس و حالی که باهاته، حال دنیام رو عوض کرد ‏
واسه هرکی یه نفر هست که همیشه چشم براشی
به خطر افتاده بودم که نجات من تو باشی ‏
دو تا دستام رو گرفتی درست اونجا که بریدم ‏
تو منو ادامه دادی من تو رو ادامه می‌دم...»‏
صدای آهنگ رو زیاد کردم. آخ که چقدر عاشق این آهنگ بودم! ‏
‏«حق بده وقت دیدنت از زور گریه سست شم
کی فکر اینجاشو می‌کرد با دست تو درست شم
واسه تموم حسرت‌هام رو تو حساب می‌کنم ‏
صد بار دیگه من تو رو باز انتخاب می‌کنم...»‏
چشمم به عکسی افتاد که من و بهراد تازه گرفته بودیم. چند روز پیش، تو ساحل. خم شدم ‏و از کنار تخت برداشتمش. واقعاً عکس قشنگی بود. من روی نیمکت نشسته بودم و از ته دل ‏می‌خندیدم. ردیف دندون‌هام کاملاً تو چشم بود، اما بهراد که بالا سرم ایستاده بود و دست‌هاش ‏رو کنار شونه‌هام گذاشته بود، لبخند محوی به لب داشت. از همون لبخندهای همیشگی که ‏می‌زد و من دوستش داشتم. هرچند به نظر سرد و مصنوعی می‌اومد، اما دوستش داشتم.‏
‏«تو رسیدی که نذاری منو ویرون کنه این درد ‏
حس و حالی که باهاته حال دنیام رو عوض کرد...»‏
ـ نخوابیدی هنوز؟
سرم رو به سمت بهراد که تازه وارد اتاق شده بود، برگردوندم. ‏
ـ نه! ‏
عکس رو سر جاش گذاشتم و آهنگ رو قطع کردم. بهراد هم چراغ اتاق رو خاموش کرد ‏و کنارم دراز کشید. دستش رو زیر سرش گذاشت و همونطور که به سقف زل زده بود، گفت:‏
ـ یاسمین!‏
ـ هوم؟ ‏
ـ می‌شه یه سؤالی بپرسم؟
ـ بپرس!‏
ـ تو احساست نسبت به من چیه؟ چه تصوری از من داری؟
با تعجب گفتم:‏
ـ بهراد! وقت گیر آوردیا! مگه خدا روز رو ازت گرفته که نصف شب ازین سؤال‌ها ‏می‌پرسی؟!‏
ـ جواب من رو بده! ‏
چند ثانیه مکث کردم.‏
ـ خب... به نظر من تو یه آدم با جُربذه و کاری هستی. احترام به بزرگ‌تر از خودت به ‏خصوص مادرت، سرت می‌شه. با محبتی... و البتـــــه... ‏
ـ و البته چی؟
ـ و البته خیلی مغرور و بی‌احساسی! ‏
چرخید سمتم و زل زد تو صورتم.‏
ـ بی‌احساسم؟
ـ آره! خیـــلی!‏
ـ چرا اونوقت؟! ‏
ـ اووو! بهراد! اصول دین نپرس نصف شبی!‏
خندید و محکم لپم رو کشید.‏
ـ آیییی!‏
ـ چشم‌هات بدجوری خواب آلوده! بگیر بخواب!‏
ـ بله! اگر شما اجازه بدین، داشتم همین کار رو می‌کردم!‏
با تعجب گفت:‏
ـ با اون صدای آهنگ؟
بلند زدم زیر خنده.‏
ـ خب دیگه! ما هم اینجوری می‌خوابیم! ‏
یه لنگه از ابروهاش رو بالا انداخت و گفت:‏
ـ آره؟! ‏
ـ نههههه!‏
دوباره خندیدم و پتو رو پیچیدم دورم. لبخندی زد و گفت:‏
ـ بگیر بخواب دختر! شب بخیر!‏
ـ شب بخیر! خوب بخوابی! ‏
چشم‌هام رو بستم و خیلی زود خوابم برد.‏

بهراد:‏
بی‌خوابی بدی اومده بود سراغم. اصلاً نمی‏‌‏تونستم بخوابم. مدام رفتارهام با یاسمین جلوی ‏چشمم بود. رفتارهایی که به نظر خودم گاهی اوقات واقعاً از حالت تصنعی درمی‌اومد و ‏خودش رو واقعیت جلوه می‌داد. گاهی اوقات واقعاً در مقابلش، خودم می‌شدم؛ خود خوبم؛ ‏خود باوجدانم. در مقابل بعضی حرکاتش، بعضی رفتارهاش، بعضی حرف‏‌‏هاش، بی‌اختیار ‏می‌خندیدم. دستم رو زیر سرم گذاشتم و بهش خیره شدم. موهاش ریخته بود جلوی صورتش ‏و همین با نمک‌ترش می‌کرد. بی‌اختیار دستم رو به طرف موهاش بردم و از جلوی صورتش ‏کنار زدم. از فکر حرف چند ساعت پیشش خنده‌ام گرفت. «بله! اگر شما اجازه بدین، داشتم ‏همین کار رو می‌کردم!» ای نمیری دختر با این حرف‌هات!‏
یاسمین:‏
بالاخره این چند روز سفر هم مثل برق و باد گذشت و من و بهراد با یه پرواز به سمت ‏تهران برگشتیم.
 ساعت هفت و نیم شب بود که رسیدیم. اونقدر خسته بودم که نزدیک بود تو ‏ماشین خوابم ببره. البته شوق دیدن خونه نیاوران، تو بیدار نگه داشتنم خیلی مؤثر بود
. خیلی دلم ‏می‌خواست ببینم که بعد از این همه سال، خونه چه شکلی شده. 

با هیجان کلید رو توی قفل ‏انداختم و در رو باز کردم.
 درست حدس زده بودم، خونه از این رو به این رو شده بود. در که ‏باز می‌شد، وارد یه راهروی کوچیک می‌شدیم که با سه تا پله به سمت پایین، به پذیرایی راه ‏پیدا می‌کرد.
 سمت راست یه آشپزخونه بزرگ بود و سمت چپ یه راه پله به صورت مارپیچ ‏که به راهروی اتاق خواب‌ها می‌رسید. 
وسایل اونقدر خوب و باسلیقه چیده شده بود که خونه ‏رو صد برابر قشنگ‌تر نشون می‌داد.‏
ـ عجب چیدمانی! معلومه خواهرت خیلی خوش‌سلیقه‌ست! ‏
لبخندی زدم و گفتم:‏
ـ آره! خیلی قشنگ و شیک شده. ‏
هنوز چند دقیقه‌ای از رسیدن‌مون نگذشته بود که صدای زنگ تلفن توی خونه پیچید. به ‏سمت تلفن رفتم و جواب دادم. ‏
ـ بله؟ ‏
ـ سلام بر خواهر بی‌معرفت خودم! ‏
ـ وای یاسمینا! تویی؟! ‏
ـ مگه غیر من کس دیگه‌ای هم شماره اونجا رو داره؟!‏
ـ وای یاسمینا! عالیه! عالی! واقعاً ممنونتم! ‏
‏- پس خوشت اومد؟
‏- یه چیزی هم بیشتر! واقعاً عالی شده!‏
‏- خب خدا رو شکر! حالا کی رسیدید؟
‏- پنج دقیقه هم نمی‌شه.‏
‏- تو پنج دقیقه فهمیدی همه چی چقد عالیه؟!‏
‏- اونقدر عالیه که با یه نگاه می‌شه فهمید که یه آدم خوش‌سلیقه اینجا رو چیده!‏
ـ خوشحالم که خوشت اومد! البته گوهربانو هم خیلی خیلی کمک کردا! ‏
ـ خیلی ازش تشکر کن! ‏
ـ چشم حتماً. حالا چه خبر؟ خوش گذشت؟ ‏
ـ آره! خیلی! حالا دیدمت، مفصل برات تعریف می‌کنم. ‏
ـ باشه عزیزم! دیگه مزاحمتون نمی‌شم، تازه هم رسیدید، حتماً خسته‌اید. به بهراد سلام ‏برسون. ‏
ـ باشه! حتماً. ممنونم خواهری! ‏
ـ خواهش می‌کنم خواهری! فعلاً خداحافظ!‏
ـ خداحافظ. ‏
بهراد همونطور که به نرده‌های راهرو تکیه داده بود و خونه رو دید می‌زد، پرسید:‏
ـ یاسمینا بود؟
‏- آره!‏
‏- اینطور که معلومه خیلی زحمت کشیدن! ‏
ـ اوهوم! خیلی! ‏
ـ دستشون درد نکنه! ‏
از پله‌ها پایین اومد و گفت: ‏
ـ من می‌رم یه چیزی برای شام بگیرم. زود برمی‌گردم. ‏
ـ باشه! ممنون. ‏
به طرف اتاق خوابمون رفتم. دکورش معرکه شده بود. 
اتاقش تقریباً 30 متری می‌شد. وارد ‏اتاق که می‌شدی، اولین چیزی که بیشتر از همه خودنمایی می‌کرد، تصویر من و بهراد بود که ‏بالای تخت نصب شده بود؛
 همون عکسی که بعد از عقد تو آتلیه گرفتیم. 
بعد از اون، رنگ ‏کرمی تخت که حسابی به پارکت فندقی رنگ می‌اومد. کنار تخت، یه میز عسلی کوچیک ‏بود که یاسمینا مجسمه مورد علاقه من رو روش گذاشته بود.
 یه پسر و دختر که به هم تکیه داده ‏بودن و لبخند می‌زدن.
 با دیدن چهره بامزه‌شون منم خنده‌ام گرفت. سمت راست اتاق یه میز و ‏صندلی شیری رنگ به همراه یه آیینه بزرگ گذاشته شده بود که زیبایی اتاق رو چندین برابر ‏می‌کرد. 
با کنجکاوی کشوی کوچیک میز رو باز کردم.
 پر از لوازم آرایش‌های مختلف بود. ‏کنارش هم یه کمد دقیقاً به رنگ میز آرایش قرار داشت که به لطف یاسمینا همه لباس‌هامم ‏توش بود. ‏
ترکیب رنگ کرم قهوه‌ای اتاق رو خیلی دوست داشتم. واقعاً فوق‌العاده بود. با خوشحالی ‏خودم رو روی تخت انداختم و به سقف خیره شدم.
 «مامان! کاش بودی و این روزها رو ‏می‌دیدی! کاش هیچوقت تنهام نمی‌ذاشتی.» چند دقیقه‌ای توی همین فکرها بودم، تو تصور ‏اینکه اگه مامان و بابا اینجا بودن و این روزها رو می‌دیدن، چه واکنشی نشون می‌دادن. 
یهو به ‏خودم نهیب زدم که «بسه یاسمین! امشب وقت فکر کردن به این مسائل نیست! خیر سرت ‏امشب اولین شب زندگی مشترکته! بلند شو یه کم به خودت برس!»
 با تلنگری که افکارم بهم ‏زد، خودم رو از شرّ تصوراتم خلاص کردم و از جا بلند شدم. لباس‌های بیرونم رو در آوردم و ‏توی کمد آویزون‌شون کردم.
 جلوی آیینه ایستادم و به چشم‌های خودم زل زدم. به این فکر ‏کردم که چی بپوشم. بعد از چند ثانیه، بشکنی زدم و با خنده گفتم: ‏
ـ خودشه!‏
یه تیشرت قهوه‌ای به همراه یه شلوار همرنگش از کمد در آوردم و پوشیدم. موهام رو ‏باز کردم و بعد از شونه کردن، دورم رهاشون کردم. چتری‌هام رو پشت گوشم زدم.
 همیشه این ‏مدل مو، چهره‌ام رو زیباتر نشون می‌داد.
 دوباره خودم رو توی آیینه ورانداز کردم. خیلی خوب ‏شده بودم. کشوی میز رو باز کردم و چند تا از رژها رو روی میز گذاشتم. همه‌شون رو امتحان ‏کردم. هر کدومش یه ترکیب خاصی رو روی چهره‌ام به وجود می‌‌آورد، اما مسی بیشتر به تیپم ‏می‌اومد.
 بالاخره همون رنگ رو برداشتم و روی لبم کشیدم. بعد از اون هم یه کم کرم پودر ‏روی صورتم زدم. خندیدم و با صدای بلند گفتم:‏
‏- اوه! اوه! درسته قورتم نده، شانس آوردم!‏
از حرف خودم خنده‌ام گرفت. یه کم هم عطر زدم و از اتاق بیرون رفتم. نگاهی به ساعت ‏کردم. از ده گذشته بود. با تعجب زیر لب گفتم:‏
‏- این رفته غذا بگیره یا درست کنه؟ ‏
در جواب خودم، سرشونه‌هام رو بالا انداختم. یه موسیقی ملایم روشن کردم و بعد به طرف ‏آشپزخونه رفتم تا میز رو برای شام آماده کنم. هنوز وارد آشپزخونه نشده بودم که صدای ‏زنگ در بلند شد. سریع خودم رو رسوندم پشت در. از چشمی نگاه کردم و لبخند زیرکانه‌ای ‏زدم و پرسیدم:‏
ـ کیه؟ ‏
ـ منم! باز کن! ‏
ـ شما؟! ‏
ـ بهرادم دیگه! کلید رو یادم رفت.‏
ـ از کجا بدونم تو بهرادی؟ شاید می‌خوای خودت رو جای اون جا بزنی و بیای دزدی! ‏
از پشت چشمی به چهره متعجبش نگاه کردم. دستم رو جلوی دهنم گذاشته بودم تا صدای ‏خنده‌ام بیرون نره. ‏
ـ یاسی! هوا سرده! باز کن در رو!‏
ـ مدرک!‏
ـ ها؟! ‏
ـ مدرک بده که بهرادی! ‏
ـ ذکی! مدرک از کجا گیر بیارم این موقع شب؟! ‏
ـ اون دیگه مشکل خودته! ‏
نفسش رو بیرون داد و به دیوار تکیه زد. نخیر! از قیافه‌اش مشخص بود که اصلاً حال و ‏حوصله شوخی نداره. در رو باز کردم و پشت در ایستادم. ‏
ـ بی‌جنبه! ‏
با گفتن این کلمه، برگشت به سمتم.‏
نگاهش مات مونده بود روم. بهش حق می‌دادم. حالا خوبه بهراد فقط نگاه می‌کرد. هر ‏کسی جای اون بود، کنترلش رو از دست می‌داد! اوه! پقی زدم زیر خنده و چندبار دستم رو ‏جلوی صورتش بالا و پایین کردم.‏
ـ الو!‏
ـ چیه؟ ‏
دستم رو دور سینه‌ام قلاب کردم و با خونسردی گفتم:‏
ـ چیزی شده؟! نگانگا می‌کنی!‏
یه لنگه از ابروهاش رو بالا انداخت. ‏
ـ جرمه؟!‏
ـ نه! کی گفته؟
خنده نصفه نیمه‌ای کرد و و نگاهش رو ازم گرفت. به سمت آشپزخونه رفت و کیسه ‏ساندویچ‌ها رو روی میز گذاشت. ‏

بهراد: ‏
ـ بهراد! ‏
ـ بله؟! ‏
ـ این گوشیت خودش رو کشت! ‏
ـ ولش کن! یکی از دوستامه، امشب حوصله‌ش رو ندارم. ‏
یاسمین یه کاسه تخمه آورد، روی میز گذاشت و کنارم روی مبل نشست. همونطور که به ‏تلویزیون زل زده بود، گفت:‏
ـ خب شاید کار واجب داشته باشه! ‏
ـ نه! نداره. ‏
می‌دونستم سامانه. اما حال و حوصله حرف زدن باهاش رو نداشتم. حالم گرفته بود. چراش ‏رو خودمم نمی‌دونستم، ولی گرفته بود. پام رو رو پام انداختم. یه مشت تخمه از ظرف برداشتم ‏و همونطور که سریال رو تماشا می‌کردم، مشغول خوردن شدم. اینبار صدای گوشی یاسمین تو ‏خونه پیچید. فوراً به سمتش رفت و بعد از نگاه کردن به صفحه گوشی جواب داد. ‏
ـ الو! سلااااام!... ممنون هانیه جون! خوبی؟ خوشی؟...‏
یاسمین همینطور که با تلفن حرف می‌زد، به سمتم اومد. کنارم نشست و به حرف زدن ‏ادامه داد.‏
ـ ... هی! خدا رو شکر! نفس می‌کشیم هنوز. چه خبر از بچه‌ها؟... باشه! حتماً! خوشحال ‏می‌شم... نه! سلام برسون به مامانت اینا... بابای! ‏
گوشی رو قطع کرد و روی میز انداخت. متوجه نگاه سنگینش شدم، اما به روی خودم ‏نیاوردم و همچنان به تماشای تلویزیون ادامه دادم. چند دقیقه‌ای با سکوت بینمون گذشت. اما ‏یاسمین انگار طاقت نیاورد. دستم رو تو دستش گرفت. انگار می‌خواست اینطوری توجهم رو ‏جلب کنه. برگشتم سمتش. نگاهش روی دست‌هامون بود که تو هم گره زده بود. آهسته گفت:‏
ـ بهراد! ‏
ـ بله!‏
بدون اینکه نگاهم کنه، دستم رو فشرد و با همون صدای آهسته پرسید: ‏
ـ کسی تو فکرته؟
انگار آب سردی روی سرم ریختن. مثل برق گرفته‌ها، دستم رو از دستش بیرون کشیدم. ‏کمی ازش فاصله گرفتم و با تعجب پرسیدم:‏
ـ منظورت چیه؟!‏
اینبار سر بلند کرد و با جدیت چشم به چشم‌هام دوخت. هیچ اثری از شیطنت چند دقیقه ‏پیشش، وقتی که داشت با تلفن حرف می‌زد، نبود. سؤالش رو دوباره تکرار کرد.‏
ـ پرسیدم کسی تو فکرته؟ ‏
همین جمله برام کافی بود که بفهمم خیلی دارم تو کناره‌گیری زیاده‌روی می‌کنم. نباید ‏اینجوری می‌شد. به هیچ عنوان نباید همچین تصوری از من تو ذهنش درست می‌شد. یاد ‏حرف‌های سامان افتادم. وقتش بود که ترس و نگرانی رو کنار بذارم و امشب خودم باشم. ‏
ـ دیوونه شدی؟! ‏
با جدیتی که تا اون روز ازش ندیده بودم، گفت:‏
ـ جواب سؤال من رو بده! ‏
اینبار من دست‌هاش رو تو دستم گرفتم و فشردم. سعی کردم تمام محبتم رو به دست‌هاش ‏منتقل کنم. کمی خودش رو جمع کرد. سر خم کردم. زل زدم تو صورتش و پرسیدم: ‏
ـ چرا این حرف رو می‌زنی؟! ‏
ـ از رفتارت مشخصه! ‏
سری تکون دادم و گفتم:‏
ـ دیگه هیچوقت این حرف رو نزن! حتی فکرش رو هم نکن! هیچوقت! باشه!‏
سر بلند کرد. نگاهش اونقدر خواستنی شده بود که دلم می‌خواست زیر همه نقشه‌هامون ‏بزنم و برای همیشه فقط و فقط به خودش فکر کنم و بس. نگاه ازش گرفتم و گفتم:‏
ـ اینجوری نگاهم نکن یاسمین! ‏
ـ چرا؟! ‏
ـ نمی‌دونم... فقط اینجوری نگاهم نکن! ‏
یاسمین:‏
تو نگاهم پر از سؤال بود. سؤال از عشقی که انگار بود، اما اثری نداشت.
 انگار در حرف ‏خلاصه می‌شد و بس. اما به احترام درخواستش که گفت اونطوری نگاهش نکنم، نگاهم رو ‏ازش گرفتم.
 دستم رو هم از دستش بیرون کشیدم و عقب رفتم. تو خودم جمع شده بودم، ‏جمع‌تر شدم. دلم می‌خواست حرف دلم رو بر زبون بیارم، اما شنیده نشه. شاید چون از جوابش ‏می‌ترسیدم. هرچند آهسته بر زبان آوردم و انگار که شنیده هم شد.‏
‏ ـ بگو بهراد! همین امشب باید از این قضیه مطمئن شم. در برابر چی مقاومت می‌کنی؟! چرا ‏دوری می‌کنی؟!‏
خودش رو بهم نزدیک کرد. صدای نفس‌هاش رو می‌شنیدم، اما سرم پایین بود. آهسته در ‏گوشم زمزمه کرد:‏
‏- اونقدر ظریفی که از دست زدن بهت می‌ترسم... می‌ترسم ظرافتت رو خدشه‌دار کنم... و ‏این حق رو به خودم نمی‌دم...‏
سر بلند کردم. صورتش تو صورتم بود ، آهسته‌تر زمزمه کرد:‏
‏- باور کن! قسم می‌خورم، به هر اون چیزی که باور دارم! ازت می‌خوام این حرفم رو همیشه ‏تو خاطرت نگه داری... همیشه...
چند ثانیه تو اون چشم های مشکی که با همه وجود دوسشون داشتم خیره شدم.تصویر خودم رو توی چشماش دیدم. ‏
بهراد اولین پسری بود که برخلاف تصورم عاشقش شدم ، و حالا این عشق و  این گرما رو با همه وجود دوست داشتم.....
دو سه روزی از بازگشت من و بهراد به تهران می‌گذشت و قرار بود که اون شب گوهربانو ‏و یاسمینا برای شام بیان پیشمون.
 صدای موسیقی رو بلند کردم و مشغول خرد کردن پیازها ‏شدم. همیشه عادت داشتم موقع انجام دادن کارهام موسیقی گوش کنم. آرامش و تمرکز ‏خاصی بهم می‌داد. پیازهای خرد شده رو توی قابلمه ریختم و و تفتشون دادم.
 نگاهی به ساعت ‏انداختم. هفت بود و این یعنی هنوز وقت دارم. ‏
تا ساعتی بعد غذا تقریباً آماده بود. حالا می‌تونستم برم و کمی به خودم برسم. 
به اتاق ‏خواب رفتم و خودم رو جلوی آیینه ورانداز کردم.
 یه لباس کاموایی گلبهی با آستین سه ربع، ‏به همراه شلوار جذب مشکی رو تنم خودنمایی می‌کرد. یه رژ سرخابی روی لبم کشیدم و کمی ‏ریمل به مژه‌هام زدم. 
یه نگاه سرتاسری دیگه به خودم انداختم. خندیدم و زیر لب گفتم:‏
‏- راضی‌ام!‏
بدنم خیلی خسته بود. خودم رو روی تخت رها کردم. چشم که گردوندم، یهو چشمم به ‏یکی از کتاب‌های درسیم افتاد که مثلاً گذاشته بودم دم دست که بخونم. 
برداشتمش و نگاهی ‏بهش انداختم. توی این چند روز حتی یه کلمه هم نخونده بودم.
 اگه می‌خواستم تو رشته مورد ‏علاقه‌ام قبول شم، باید خیلی بیشتر از این‌ها درس می‌خوندم.‏
چند دقیقه‌ای سرم تو کتاب بود تا اینکه صدای آیفون از جا بلندم کرد.
 بهراد بود. در حیاط ‏رو باز کردم و برای استقبالش رفتم سمت در ورودی.‏
ـ سلام!‏
ـ سلام! خسته نباشی! ‏
چند لحظه با لبخند نگاه کرد و بعد گفت:‏
ـ چطوری خوشتیپ؟!‏
ـ خوبم! ممنون! ‏
چشم‏‌‏هاش رو بست و یه نفس عمیق کشید. ‏
ـ هممم! چه بوی غذایی!‏
لبخندی زدم و گفتم:‏
ـ کم‏‌‏کم دیگه آماده می‌شه.‏
ژاکتش رو درآورد و خودش و ژاکت رو با هم رها کرد روی مبل. خنده‌ام گرفت. خودم ‏هم رفتم و کنارش نشستم. سرش رو روی پشتی مبل گذاشت چشم‌هاش رو رو هم گذاشت و بعد از مکثی پرسید:‏
ـ چه خبرا؟! مامان اینا نیومدن هنوز، نه؟!‏
ـ سلامتی! نه هنوز! ولی فکر کنم دیگه کم‏‌‏کم برسن! چیزی می‌خوری بیارم؟
چشم باز کرد. نگاهی بهم انداخت و طبق عادت هر روز، محکم لپم رو کشید. با خنده، ‏جیغ خفیفی کشیدم. ‏
ـ ایییییی! خیلی بدی!‏
خندید و گفت:‏
ـ نه چیزی نمی‌خورم. منتظر می‌مونم تا بیان. ‏
بعد نگاهش رو دقیق کرد تو صورتم و پرسید:‏
ـ دردت که نیومد؟! ‏
همونطور که لپم رو ماساژ می‌دادم، گفتم: ‏
ـ راستش رو بگم؟
ـ آره!‏
با مظلومیت گفتم: ‏
ـ خیلی! ‏
بوسه‌ای از لپم گرفت و با خنده گفت:‏
ـ حق بده بهم! اونقدر لپ‌هات گوشتیه، دلم می‌خواد حداقل روزی یه بار بکشمش. ‏
خندیدم و گفتم: ‏
ـ چون تویی، عیب نداره!‏

بالاخره مهمون‌ها هم رسیدن. خیلی زود شام خوردیم و دور هم نشستیم تا یادی از روزهای ‏گذشته کنیم. یاسمینا همونطور که پرتقال پوست می‏‌‏کند، گفت: ‏
ـ خب چه خبر؟ خوش گذشت؟ ‏
ـ آره خدا رو شکر. خیلی خوب بود. ‏
رو به گوهربانو کردم و دستش رو تو دست‌هام گرفتم:‏
ـ راستی! وقت نشد بابت چیدمان خونه درست و حسابی ازتون تشکر کنم. واقعاً ازتون ‏ممنونم.‏
ـ این چه حرفیه عزیزم؟! من برای دخترم هر کاری که بتونم می‌کنم. ‏
بوسه‌ای روی گونه‌اش زدم و تشکر کردم. بهراد هم همونطور که سیبش رو قاچ می‌کرد، ‏گفت: ‏
ـ آره! حق با یاسمینه. هر دو خیلی زحمت کشیدین، هم شما مامان و هم شما یاسمینا خانوم. ‏
بعد از خوردن میوه و گفتگوهای شبانه، یاسمینا جعبه کوچیکی رو از کیفش درآورد و ‏جلوی من و بهراد گذاشت.‏
ـ این هدیه از طرف من و گوهربانوئه. ایشالا که به سلامتی ازش استفاده کنید. ‏
من و بهراد با تعجب به هم نگاهی انداختیم. بعد از چند لحظه من پیش قدم شدم تا جعبه ‏رو باز کنم. یه سوئیچ توش بود. تعجبمون بیشتر شد.‏
ـ خدای من! یاسمینا! ‏
ـ نشستیم با گوهربانو مشورت کردیم تا در آخر به این نتیجه رسیدیم تنها چیزی که الان ‏بیشتر بهش نیاز دارید، همین ماشینه! ماشین سفیده رو هم من و گوهربانو ازش استفاده می‌کنیم.‏
گوهربانو خندید و گفت:‏
ـ من که گواهینامه ندارم مادر! ‏
ـ اونم می‌گیری ایشالا! ماهی رو هر وقت از آب بگیری تازه ست! ‏
بهراد آروم خندید و گفت:‏
ـ واقعاً لطف کردین یاسمینا خانوم! نمی‌دونم چطور ازتون تشکر کنم.‏
ـ تشکر لازم نیست! مبارکتون باشه.‏
به سمت یاسمینا رفتم. پریدم تو بغلش و محکم فشارش دادن.‏
ـ ممنونم خواهری! عاشقتـــــــم!‏
ـ آروم دیوونه! نخوری به میز!‏
همه زدیم زیر خنده. خدایا! بابت همه چیز ازت ممنونم. این خوشبختی، این خنده‌ها، این ‏زندگی خوب. هرچی که دارم، همه‌اش از توئه. عاشقتم...‏
‏«پر می‌کشم از پنجره‌ی خواب تو تا تو
هر شب من و دیدار، در این پنجره با تو
از خستگی روز همین خواب پر از راز
کافیست مرا، ای همه‌ی خواسته‌ها، تو...»‏
با صدای بهراد چشم‌هام رو باز کردم. هنوز پلک‌هام سنگین بود، بخاطر همین دوباره ‏چشم‌هام بسته شد. یه بار دیگه سعی کردم و به سنگینی پلک‌ها غلبه کردم. زیر سنگینی ‏پلک‌ها، بهراد رو دیدم که جلوی آیینه ایستاده بود. موهاش رو مرتب می‌کرد و با خودش ‏می‌خوند:‏
‏«... دیشب من و تو بسته‌ی این خاک نبودیم
من یکسره آتش، همه ذرات هوا، تو
پژواک خودم بودم و خود را نشنیدم
ای هرچه صدا، هرچه صدا، هرچه صدا، تو
آزادگی و شیفتگی مرز ندارد
حتی شده‌ای از خودت آزاد و رها، تو
یا مرگ و یا شعبده‌بازان سیاست؟
دیگر نه و هرگز نه، که یا مرگ که یا تو...»‏
دستم رو زیر سرم گذاشتم و همونطور که با لبخند بهش نگاه می‌کردم، به صداش گوش ‏دادم.‏
‏«... وقتی همه جا از غزل من سخنی هست
‏ یعنی همه جا، تو، همه جا، تو، همه جا، تو
‏ پاسخ بده ازاین همه مخلوق چرا من؟
‏ تا شرح دهم، از همه‌ی خلق چرا تو؟»‏
ـ عالی بووووووود....‏
با صدای من، چشم‌های بهراد تو آیینه متوجهم شد و بعد خودش به سمتم برگشت. ‏
ـ عه! تو بیداری؟! ‏
ـ بعله! ‏
ـ ببخشید بیدارت کردم! ‏
ـ یه پیشنهاد! ‏
همونطور که یه کم ژل به موهاش می‌زد، از توی آیینه به چشم‏‌‏هام زل زد. ‏
ـ جانم!‏
ـ به جای کار تو نشریه، یه استودیو جور می‌کنیم، دو نفری توش کار می‌کنیم. آهنگش از ‏من، خوندنش از تو! ‏
با خنده گفت: ‏
ـ فکر خوبیه! ولی مگه بلدی آهنگ بزنی؟
ـ آره! پیانو کار کردم.‏
ـ جدی؟!‏
ـ اوهوم. ‏
پتو رو کنار زدم و سر جام نشستم. بهراد رو ورانداز کردم که یه شلوار کتون مشکی نسبتاً ‏جذب، با یه پیرهن سورمه‌ای که حسابی چسب تنش بود، پوشیده بود. ترکیب قشنگی شده بود. ‏با خنده گفتم:‏
ـ عروسی تشریف می‌برین؟
خندید و گفت:‏
ـ خب من برم دیگه! کاری نداری؟
ـ نه... فقط یه چیزی!‏
ـ جانم!‏
ـ امروز قراره دوستانم رو برای شام دعوت کنم، مشکلی که نداری؟ ‏
‏- نه! اتفاقاً خیلی هم خوبه. فقط ممکنه من امشب یه کم دیر بیام! ‏
ـ چرا؟
ـ کارهام زیاده! ‏
ـ آهان! ‏
ـ کاری نداری؟
ـ نه. به سلامت! ‏
داشت می‌رفت که یهو یاد چیزی افتادم. صداش زدم. ایستاد و برگشت سمتم. سریع از ‏تخت پایین پریدم و به طرفش رفتم. روبروش ایستادم. پرسشگرانه نگاهم کرد. گردنبند الله‌ام ‏رو از گردنم در آوردم و توی دستش گذاشتم.‏
ـ این رو آویزون کن تو ماشین! ‏
سرش رو به نشانه رضایت تکون داد. لبخندی زد و دستم رو محکم فشرد. ‏
ـ فعلاً خداحافظ! ‏
ـ خداحافظ.‏

بهراد:‏
نگاهی به ساعت انداختم. پنج و نیم بعد از ظهر بود.‏‎ ‎با کلافگی به ماشین تکیه دادم و ‏شماره سامان رو گرفتم!‏
ـ الو! کجایی تو؟ نیم ساعته من رو کاشتی اینجا!‏
ـ آرووووووم بابا! ایناها! پشت سرتم.‏‎ ‎
به پشت سر نگاه کردم، سامان با دختری تو پارک اون طرف خیابون، روی نیمکت نشسته ‏بودن. دستی برام تکون داد. منم با عصبانیت اشاره کردم زودتر بیاد.‏‎ ‎اونم بلند شد و اومد ‏سمتم.‏
ـ به‌به! سلام آقا بهراد! رسیدن بخیر!‏
ـ ممنون!‏‎ ‎
ـ خوبی؟ چطوری؟
ـ خوبم.‏‎ ‎
دستی روی ماشین کشید و گفت:‏
ـ این عروسک مال کیه؟
ـ اگه ریا نشه مال بنده!‏
ـ تو یا یاسمین؟
ـ فعلاً که زیر پای منه.‏
ـ سندش چی؟
ـ ببینم! اصول دین می‌پرسی؟
با صدای بلند خندید و گفت:‏
ـ بی‌خیال! همه چی خوبه؟ اوضاع چطوره؟
ـ فعلاً که خوبه. خدا رو شکر.‏‎ ‎
ـ آفرین! خوب داری پیش می‌ری.‏
ـ فقط دوست دارم که زودتر این بازی لامصب رو تمومش کنم و ازین عذاب وجدان ‏راحت شم. همین.‏
ـ اونم تموم می‌شه. تو فقط یه کم صبر کن!‏
صدای دختری که به سمت ما می‌اومد، حواسمون رو به خودش جلب کرد.‏
ـ سامان! دو ساعته من رو علاف کردی! چرا نمیای پس؟‎!‎
ـ ببخشید عزیزم! بریم! راستی! یادم رفت معرفی کنم. این آقای خوش‌تیپ که می‌بینی، ‏رفیق بنده هستن، آقا بهراد.‏‎ ‎و این دختر خانوم خوشگل هم که قراره به زودی خانومم بشه، ‏مریم جان هستن‎.‎
با تأسف خنده‌ای زدم و در گوشش گفتم:‏
ـ حساب زن گرفتن‌هات داره از ده بیست تا هم بالا می‌زنه‌ها. ورشکست نشی یه وقت‎!‎
با عصبانیت نگاهم کرد.‏
ـ خوشبختم آقا بهراد!‏
رو به دختر کردم و گفتم‎:‎
ـ ممنون! همچنین!‏
بعد رو به سامان گفتم:‏
‏- من دیگه باید برم، کاری نداری؟‎ ‎
ـ نه! برو به سلامت! کار داشتی خبرم کن!‏‎ ‎
ـ باشه. فعلاً!‏
ریموت ماشین رو زدم و سوار شدم. دستی براشون تکون دادم و راه افتادم‎.‎
با صدای در، از جا بلند شدم و به سمت در رفتم.‏‎ ‎
ـ بله؟
ـ منم! باز کن!‏
ـ بهراد تویی؟ مگه کلید نداری؟!‏
ـ چرا، ولی دستم پره، می‌بینی که!‏
کیسه‌ها رو داخل آشپزخونه گذاشت و با بی‌حالی خودش رو روی مبل انداخت.‏‎ ‎
ـ وای خدا! مُردم از گرما!‏
با تعجب گفتم:‏
ـ گرما؟ اونم تو زمستون!‏‎ ‎
ـ اگه بدونی چقدر امروز اینور اونور دویدم!‏‎ ‎
یه فکر شیطنت‌آمیز به ذهنم اومد.‏
ـ می‌خوای خنکت کنم؟!‏
بنده خدا با بی‌حالی اما اشتیاق گفت:‏
ـ واقعاً ممنون می‌شم!‏
به طرف یخچال رفتم. یه لیوان آب سرد ریختم تو لیوان و پیشش برگشتم. لیوان آب رو ‏که دستم دید، با شوق گفت:‏
ـ آخ! قربون دستت.‏
دستش رو دراز کرد تا لیوان رو از دستم بگیره، ولی من تمامش رو روی سرش خالی ‏کردم. برای چند ثانیه مات و مبهوت نگاهم کرد. انگار برق گرفته بودش. منم زدم زیر خنده. ‏اونقدر قیافه‌اش باحال شده بود که دلم می‌خواست فقط بخندم.‏‎ ‎موهاش چسبیده بود به سرش و ‏همینجوری نگام می‌کرد. ولی کم‌کم عصبانیت جای بُهت رو گرفت. یکمرتبه، بدون هیچ ‏حرفی به سمتم خیز برداشت. ‏
ـ منو خیس می‌کنی؟! نشونت می‌دم!‏
سریع خودم رو از جلوش کنار کشیدم و دویدم سمت اتاق. اما تا خواستم در رو ببندم، با یه ‏خیز خودش رو بهم رسوند و من رو محکم به دیوار چسبوند. مچ دو تا دستم رو گرفت و رو ‏دیوار گذاشت. تو چشم‌هام زل زد و بعد چند ثانیه پرسید:‏
ـ خدا وکیلی! خودت بگو چه کارت کنم؟
همونطور که نفس‌نفس می‌زدم، خندیدم:‏
ـ ببخشــیـد... خب می‌خواستم خنکت کنم!‏
خودش هم بدتر از من خنده‌اش گرفته بود.‏‎ ‎
ـ دختر! نگفتم که منجمدم کنی!‏
با مظلومیت تو چشم‌هاش زل زدم:‏
ـ ببخشید دیگه!‏
پیشانیش رو روی پیشانیم گذاشت و گفت:‏
ـ با این دیوونه‌بازی‌هات داری دیوونه‌م می‌کنی! دیوونه! می‌فهمی؟
لبخندی زدم و گفتم:‏
ـ منم فقط می‌خوام با دیوونه‌بازی‌هام دیوونت کنم، دیوونه. می‌فهمی؟
صدای تلفن توجه هر دومون رو به خودش جلب کرد. فشار دست بهراد هم کم شد. ‏خواستم از فرصت استفاده کنم و دربرم که باز مشتش رو دور مچم محکم کرد و با خنده ‏گفت:‏
ـ این دفعه برو، ولی دفعه بعدی در کار نیست!‏
چشمکی بهش زدم و به طرف تلفن رفتم.‏
ـ بله؟
ـ سلام یاسمین، چطوری؟
ـ سلااام، قربونت خواهری. تو خوبی؟
ـ ممنون! خوبم. چه خبرا؟
ـ سلامتیت. تو چه خبر؟ گوهربانو خوبه؟
ـ سلامت باشی. آره، خوبه. سلام می‌رسونه.‏‎ ‎
ـ سلام برسون!‏
ـ حتماً! یاسمین؟‏
ـ جانم!‏
ـ امشب می‌تونین با بهراد بیاین اینجا؟
ـ خیره ایشالا! خبریه؟
ـ آره خیره. قراره یه نفر بیاد برای خواستگاری!‏
با خوشحالی فریاد کشیدم:‏‎ ‎
ـ جــــدی؟!‏
ـ هیسسس! آروم‌تر دختر! آره! جدی‎!‎
به چهره متعجب بهراد که چهار چشمی بهم زل زده بود نگاه کردم و با خنده گفتم‎:‎
ـ پس بالاخره این خواهر سخت‌پسندمون یه نفر رو انتخاب کرد. حالا کی هست این مرد ‏خوشبخت؟
ـ اگه بیای می‌بینیش. دوست نداشتم فقط من و گوهربانو باشیم. فکر کردم شما هم باشین ‏بهتره‎!‎
ـ صد البته! کار خیلی خوبی کردی، چون اگه به من نمی‌گفتی تیکه بزرگت، گوشت بود!‏
ـ خیلی خب کوچولو! مزه ریختن بسه! ساعت هشت منتظرتونم.‏
ـ چشـــم!‏‎ ‎
ـ چشمت بی‌بلا! فعلاً خداحافظ‎!‎
ـ خداحافظ.‏
گوشی رو گذاشتم. به طرف بهراد رفتم و پریدم تو بغلش.‏‎ ‎
ـ وااای بهراد! نمی‌دونی چی شد!‏‎ ‎
با همون چهره متعجب چند دقیقه پیش، من رو کمی عقب‌تر از خودش گرفت و پرسید:‏
ـ چی شد؟
ـ بالاخره یاسمینا یه نفر رو پسندید... و این یعنی یاسمینا، پــــَــر!‏‎ ‎
ـ جدی می‌گی؟! چقدر خوب.‏‎ ‎
ـ آره! خیلی خوبه! همیشه فکر می‌کردم یاسمینا با این سخت‌پسندی و دقت بیش از حدش، ‏تا آخر عمر مجرد می‌مونه... چون هرکی می‌اومد، یه جوری ردش می‌کرد. ولی این دفعه فرق ‏داره. وقتی به ما گفته بریم، یعنی جدیه.‏‎..‎
ـ به سلامتی! حالا کی باید بریم؟
ـ گفت تا ساعت هشت اونجا باشیم.‏
نگاهی به ساعت انداختم و ادامه دادم:‏‎ ‎
ـ یعنی نیم ساعت دیگه!‏‎ ‎
ـ خب پس زودتر حاضر شو بریم!‏‎ ‎
ـ باشه! تو هم عجله کن!
ـ خب نگفتی... کجا باهاش آشنا شدی؟ چند سالشه؟ چه کاره‌ست؟ چه شکلیه؟
یاسمینا‎ ‎همونطور که جلوی آینه شالش رو مرتب می‌کرد، گفت:‏‎ ‎
ـ اوووه! یکی یکی! سه سال از خودم بزرگ‌تره. تو شرکت باهاش آشنا شدم. دکتر ‏روانشناس هم هست.‏‎ ‎
روی تخت نشستم و همونطور که نسکافه‌ام رو هم می‌زدم، گفتم:‏
ـ ایول! حالا جواب سؤال آخرم چی شد؟
ـ سؤال آخرت چی بود؟
ـ پرسیدم خوشگله؟ بر و رو داره؟‎ ‎
دست به سینه به طرفم برگشت.‏‎ ‎
ـ چه فرقی به حال تو داره؟
ـ وااا! خب باید بدونم شوهر خواهرم چه جوریه یا نه؟
ـ تو فکر کن آره، خوشگله‎!‎
ـ ایولا!‏
یاسمینا خندید و دوباره به سمت آیینه برگشت.‏
‎ ‎چهره یاسمینا هم یه جورایی شبیه به من بود. ابروهای صاف، که در انتها کمی به سمت ‏پایین می‌اومد. چشم‌های نسبتاَ درشت مشکی، بینی متوسط و لب‌های کوچیک و خوش فرم. یه ‏کم کرم پودر به صورتش زد و به طرفم برگشت.‏
ـ چطوره؟
نگاهی به سر تا پاش انداختم. یه لباس نسبتاً بلند یاسی رنگ که تا بالای زانوش می‌اومد به ‏همراه یه دامن زرشکی رنگ و شالی با مخلوط این دورنگ، پوشیده بود. سرم رو به نشانه تأیید ‏تکون دادم و گفتم:‏
ـ فوق‌العاده شدی!‏
ـ ممنون! راستی یاسمین! بهراد نیومد؟ ندیدمش؟
لیوان رو سر کشیدم و جواب دادم:‏
ـ چرا بابا! مگه می‌شه نیاد؟! یه کم دیرتر از من اومد. الانم حتماً پیش گوهربانوئه و دارن ‏گپ می‌زنن، خیلی وقت بود همدیگه رو ندیده بودن.‏‎ ‎
ـ آهان!‏
صدای زنگ که توی خونه پیچید، چهره یاسمینا مضطرب شد.‏
ـ اومدن! وای!‏
به طرفش رفتم و دست‌هاش رو گرفتم:‏
ـ دیوونه! چرا اینقد قرمز شدی؟! نگرانی نداره که!‏
ـ نمی‌دونم چی شده! حالم یه جوریه!‏
چشمکی زدم و با خنده گفتم:‏
ـ خاصیت عشقه دیگه!‏
ـ الان وقت شوخیه؟!‏
ـ باشه! ببخشید! بیا زودتر برو تو آشپزخونه و چایی رو آماده کن!‏‎ ‎
ـ باشه بریم!‏
از پله‌ها پایین رفتیم و یاسمینا فوراً به آشپزخونه رفت. منم کنار بهراد، جلوی در ایستادم.‏‎ ‎مرد شیک‌پوشی به همراه یه خانم از انتهای حیاط به سمت ساختمون می‌اومدن. نزدیک‌تر که ‏شدن، چهره‌شون واضح‌تر شد.‏
ـ سلام! شبتون بخیر!‏
ـ سلام! شب شما هم بخیر! خیلی خوش اومدید!‏‎ ‎
داماد دستش رو به طرف بهراد دراز کرد و با هم دست دادن.‏‎ ‎مادرش هم با من گوهربانو ‏روبوسی کرد.‏‎ ‎از حق نگذریم سلیقه یاسمینا هم خوب بود.‏
ـ شما باید یاسمین خانوم باشید، درسته؟
ـ بله! خودم هستم. خیلی خوش اومدید.‏‎ ‎
و همونطور که به سمت پذیرایی اشاره می‌کردم، ادامه دادم:‏
ـ بفرمایید خواهش می‌کنم.‏‎ ‎
ـ خیلی ممنون!‏‎ ‎
همگی نشستیم. چند دقیقه اول بینمون سکوت بود تا اینکه مادر داماد، سکوت رو شکست.‏‎ ‎
ـ خب! خیلی خوشبختم از دیدنتون.‏‎ ‎
گوهربانو لبخندی زد و گفت:‏
ـ ما هم همینطور.‏‎ ‎
ـ راستش این پسر من، دختر شما رو توی شرکت دیده و ظاهراً همدیگه رو پسندیدن. طبق ‏قرار، امروز مزاحمتون شدیم، برای اینکه خانواده‌ها هم با همدیگه آشنا بشیم و در آخر اگه ‏خدا بخواد و همه چیز جور باشه، این دو تا جوون رو به هم برسونیم.‏
گوهربانو سرش رو به نشانه تأیید تکون داد و گفت:‏‎ ‎
ـ ببینید! یاسمینا و خواهرش یاسمین پانزده سال پیش پدرشون رو و ده سال قبل مادرشون رو ‏از دست دادن!‏‎ ‎
ـ خدا بیامرزدشون.‏‎ ‎
لبخند محوی زدم و گفتم:‏‎ ‎
ـ خیلی ممنون.‏
گوهربانو ادامه داد:‏
ـ من هردوشون رو از بچگی بزرگ کردم و با خلق و خوهاشون کاملاً آشنام. یاسمینا جان ‏دختر فوق‌العاده مهربون و آینده‌نگریه. یعنی خیلی به آینده فکر می‌کنه.‏
داماد سری تکون داد و گفت:‏‎ ‎
ـ بله! درسته!‏
مادرش رو به من و گوهربانو کرد و گفت:‏‎ ‎
ـ شرایط ما تقریباً شبیه به هم هست، با این تفاوت که پدر سعید، شش سال پیش عمرشون ‏رو به شما دادن و سعید بیشتر اوقات زندگیش رو با من گذرونده و از اون جایی که من ‏فوق‌العاده رو کاری بودن پسر حساس بودم، سعید هم خوشبختانه بچه کاری و زحمتکشی از ‏آب دراومد.‏
همون موقع یاسمینا سینی چایی رو آورد.
 مادر سعید با لبخندی از سر رضایت به یاسمینا ‏نگاه کرد. از چهره‌اش کاملاً مشخص بود که از یاسمینا خوشش اومده. 
خلاصه اون شب با ‏گفتن حرف‌ها و شرایط دو طرف و صحبت کردن یاسمینا و سعید، مشخص شد که جواب هر ‏دو طرف مثبته و قرار شد بعداً در جلسه دیگه‌ای برای تعیین مهریه و تاریخ عقد صحبت بشه.‏
بالاخره قرار عقد یاسمینا و سعید هم برای نیمه بهمن گذاشته شد. از اونجا هم که هر دو ‏فامیل زیادی نداشتیم که بخواهیم جشنی بگیریم، قرار شد به یه سفر دو نفره قناعت کنن و برن ‏خونه خودشون. قرار سفر برای تعطیلات نوروز بسته شد.‏
گوشی تلفن رو برداشتم و شماره همراه یاسمینا رو گرفتم. بعد از چند تا بوق، بالاخره ‏جواب داد.‏‎ ‎
ـ الو! یاسمینا!‏‎ ‎
ـ جانم یاسمین!‏‎ ‎
ـ کجایین شما؟ دو سه بار به تلفن خونه زنگ زدم، برنداشتید.‏
ـ آره! خونه نیستیم. اومدیم حلقه بگیریم!‏‎ ‎
ـ عزیزم! جدی؟
ـ بعله! جدی!‏
ـ برای فردا آماده‌ای دیگه، نه؟ کاری نداری بیام کمک کنم؟
ـ به امید خدا آماده‌ام.‏‎ ‎نه. ممنون. کاری نیست.‏
ـ پس من فردا صبح قبل ساعت 11 خودم رو می‌رسونم. تنهایی نرین! ‏
ـ باشه! حتماً! فقط دیر نکنی!‏‎ ‎
ـ چشم! چشم! فردا می‌بینمت خواهری! فعلاً خداحافظت.‏
ـ خداحافظت عزیزم!‏
گوشی رو گذاشتم و برای لحظاتی تو فکر رفتم. دلم می‌خواست زودتر فردا از راه برسه.‏

 

 

شین براری